Dat tulpenshirtje bleek toch wel erg gewaagd, zo merkte ik tijdens de eerste dag dat ik het droeg. Als ik stil stond was er niks aan de hand, maar zodra ik me bewoog, bukte of draaide gaf ik meer bloot van mezelf dan wenselijk. Na het avondeten ging ik naar boven, zocht bijpassende stofjes en dook in de badkamer om te zien welk stofje er het beste onder zou staan.

Dat kanten dingetje was maar een van de velen, ik heb werkelijk alle kleuren er onder gehad, en niks naar mijn zin, het viel allemaal veel te veel op, en ik plofte neer op de stoel achter mijn naaitafel, die bezaaid was met allemaal restjes stof van afgelopen dagen. En toen zag ik een haast op maat geknipt restje tulpenstof waarop ik de stikkende zigzagsteek had uitgeprobeerd waarmee ik het omgeslagen beleg langs de hals later mee had vastgenaaid. Passen, meten en naaien maar. Van een afstand valt het niet eens op, en wat vind ik dit een mooie halslijn ?

Oh wat was ik blij toen ik zag dat dit gewoon de oplossing bleek. Het stikwerk verdiend geen medaille, maar omdat de stof zo druk is valt dit alleen op als je me wilt zoenen, of zo, en dat denk ik niet dat er na de zoen “Joh wat heb je dat slordig genááid!” volgt.

Hoe blij kan je zijn van zoiets kleins dat goed is gelukt.