Mijn zoon in het begin: klein babietje en ontroerend afhankelijk. Is nergens zonder z’n ouders. ’t Manneke wordt groter, ondernemender, je verlangt naar de tijd dat-ie zelf zijn billetjes kan afvegen, zelf tandjes poetsen, zelf naar school en vriendjes kan fietsen, en opeens gaat-ie met de klas op schoolkamp zonder moeder, zijn ‘hondje’  ligt zielig alleen in zijn bed, en ik stop hem toe.

Tot hier is het allemaal te behappen als moeder, de uitstapjes gaan nog onder begeleiding van  volwassenen. Maar dan gaat-ie naar de middelbare school,   vertelt je niet alles meer; aan de manier waarop de voordeur dichtgaat voel je wel of het een goede – of minder goede dag was en alle proefwerken gaan goed, tot de puntenlijst je het tegendeel vertellen. Hondje verdwijnt in zijn klerenkast, daar is hij toch te groot voor nu, klinkt het vragend. Och, ‘k weet niet.  Een paar dagen later ligt-ie toch weer op bed, onder de quilt verstopt.

En dan is-ie opeens 16, bijna een kop groter dan zijn moeder, die hij lachend "kleintje" noemt.  Zijn vrienden zijn ook van die slungels en houden van flink innemen, na het weekend wordt er op MSN flink opgeschept over hoe zat ze wel niet waren en wat het beste te doen is tegen die koppijn. Ik grinnik als ik het antwoord van mijn zoon zie: "minder zuipe". Dat adremme heeft hij van mij ☺ 

Zijn eerste heavy metal concerten in Antwerpen heeft hij dan al achter de rug; de gouden tip van een ouder van een vriendje: "Hij moet zijn ouders eerst rustig laten wennen met concerten dicht bij huis", toen hij van ons op zijn -net- 15e niet naar een 3 daags concert in Duitsland mocht. Goh, wat waren we flauw met die jongen.

Terwijl ik dit schrijf zit ik met mobieltje binnen- en een zoon ver buiten handbereik; vanmorgen is hij met de trein met 2 vrienden van 16 naar Parijs gegaan, naar een concert van Iron Maiden, heel relaxt. Hij had tot gistermiddag geen idee waar het precies was, de nacht zouden ze door  brengen in een internetcafé ‘ergens’ -nee natuurlijk niet om te slapen maar om te gamen- stomme vraag. De eerste trein vertrekt namelijk pas om 7 uur, maar hij heeft geen idee of ze die wel zullen halen. Dank zij MT weten we meer over de lokaties enzo, en ben ik een beetje gerustgesteld, een beetje.

Ik word helemaal zenuwachtig van zijn nonchalante ‘we zien wel’ houding, en geef hem 40 euro beltegoed met 1 opdracht: elke keer als je van locatie verandert moet je me een sms-je sturen. "Dus als ik naar de wc ga…."              Ik heb al een stuk of 5 berichtjes gehad, hij zit nu wat te drinken bij het evenementencomplex.

Tuurlijk zie ik spoken, akelige mannen die op zijn geld of lijf uit zijn, of gefrustreerde eikeltjes die voor de lol iemand in elkaar willen slaan, of dat ze een verkeerde straat in lopen en midden in een relletje terecht komen, zulk soort dingen dus.

Kleine kindjes kleine zorgen, grote kinderen grote zorgen, so true. Ik moet er gewoon doorheen, net als in een  ijskoud zwembad, even schrikken en akelig als je er in springt, maar zwem je eenmaal is  het best lekker en valt het reuze mee.

hier een filmpje van Iron Maiden, dit hoor ik dus regelmatig uit zijn kamer komen. Wel heel anders dan het lieflijk gezang van Celtic women…..