Tim lag al in zeer diepe rust in bed, toen ik rond 12 uur met de meisjes thuis kwam na het uitbezemen van de jongste, letterlijk en figuurlijk uitbezemen ☺. Hij had het erg naar zijn zin gehad in Parijs -zo vertelde hij later-, maar vond de verantwoording en het gestress er om heen, zo veel reizen voor 1 concert -ook al is het Iron Maiden- te groot. Verder niks meegemaakt van ruzies of andere ongein gelukkig. We zijn allemaal grijzer rijper uit dit avontuur gekomen.
Ik geloof wel dat we het goed hebben gedaan met het opvoeden (je moet ook geluk hebben met de externe- en genetische factoren), en ik zei ook tegen hem dat ik trots op hem was dat hij dit had aangedurft en blij was dat het allemaal goed was gegaan.
Na de musical van dinsdagavond -we liepen als supertrotse avond de hele tijd naast onze schoenen- meer foto’s kan je hier zien, was het nu tijd voor de één na laatste afsluiting; het uitbezemen, dit was geweldig om mee te maken, voor ons de 3e keer.
’s Middags waren de kinderen vrij, en ’s avonds hadden ze feest na eerst een etentje (pott-luck) en afscheidswoord/optredens van de meesters en juffen te hebben.
Suzanne’s pott-luck bestond uit spareribs die in eigen marinade lagen te trekken, vanwege allergie bij een knul voor citroenzuur en een meisje voor pinda’s(noten). Onvoorstelbaar waar dat spul allemaal in zit, ik schrok er van. En voor een feest op school wil je dat iedereen kan meegenieten, dus doe je er moeite voor, en ik moet zeggen: ik heb ze nog nooit zo lekker geproeft! ( tja, het is een zware last als voorproever).
Er staat een hele grote lading spareribs in dezelfde marinade (gisteravond half 7 nog nieuwe gemaakt) in te trekken in de koelkast voor vanavond. Wat zit er in de marinade? Niet veel hoor, zoete ketjap (Manis) en Balsamico-olijfolie (50-50), chilipoeder en cayennepepermix, knoflookteentjes en zeezout, en dat was het geloof ik wel. Meer betekent niet altijd lekkerder, 24 uur laten trekken en in braadzakken in de oven, 30 minuten op 200º en dan nog eens 30 minuten op 160º. Ze waren al na bij de eerste ronde opgegaan, zei Suzanne, gelukkig had de knul met citrusallergie er veel van genomen, ook al dacht zij hier even anders over. Ze had er niks van gegeten. Ze was dan ook blij te horen dat dit voor de volgende dag ook bij ons op ’t menu staat. Maar er was zoveel te eten en het zag er allemaal zo lekker en goed verzorgd uit dat ze echt geen reden tot klagen had, en dat deed ze verder ook niet.
We waren bijna te laat voor het afscheidsavondje op school (ik moest zonodig eerst die spareribs voor de volgende dag in de marinade hebben staan), gelukkig waren er nog enkele plaatsen vrij vooraan, en hadden we een prachtzicht op de heerlijke sketches van de juffen en een heel leuk filmpje van de kinderen in de laatste dagen op school. Terwijl de kids in een afgesloten ruimte aan het feesten waren, was er voor ouders en docenten tijd om uit te bollen, hapje drankje en kletsen. Ik had de link van Mijnalbum op papier geprint en vergat bijna deze strookjes uit te delen aan de ouders, hun kinderen zouden vast ook wel op één van de vele foto’s staan.
Om 12 uur moest ik Suzanne uit school aan de hand meenemen, ze waren met z’n allen in alle klassen tekst op de borden aan het schrijven, vele kinderen waren in tranen, zo ook de mijne. Het begon op het laatst van het dansen en liedjes zingen, sommige meisjes stonden te snikken en te huilen alsof hun huisdier was overleden, zo hartstochtelijk. De DJ deed het er ok wel om, zo leek het, het ene liedje was nog triester dan het andere, ze staan volgens mij in de top 10 van de uitvaartdiensten.
Suzanne baalde ervan dat ze niet kon huilen in het begin, "Het hoort er gewoon bij hoor mam". Ze keek gewoon naar de ergste huilers, naar degene die het zieligst er uit zagen (haar woorden) en toen lukte het. Ik had er even spijt van dat ik de digi niet meehad, maar die van ons is niet zo’n kleintje die je makkelijk in je tasje kan stoppen, en ik had geen zin om er de hele avond mee rond te sjouwen. Trouwens, op een feestje mag je geen foto’s maken vind de jeugd.
Toen we naar de auto liepen snikte ze: "Ik wil niet van school, ik wil blijven zitten.", aaah, laat ze het gevoel van een fijne school en de saamhorigheid van de leerlingen onder elkaar maar vasthouden, het zal nooit meer hetzelfde zijn.
Dit liedje kwam een paar keer voorbij fietsen: