Maandagmiddag net na het eten, Suzanne zit aan tafel te wachten tot ze naar school kan gaan; ze moet er om 1 uur zijn zo roept ze al dagen, maar ze vraagt zich nog wat af. Dus ik blader in het infoboekje dat de brugklassers met de introductie in juli hebben gekregen en lees hardop:  "De brugklassers worden om kwart voor 1 op het schoolplein verwacht, waar ze per klas opgeroepen worden om mee te lopen met hun mentor."

Alle ogen schieten naar de klok in de kamer, waar de wijzers dus al kwart voor 1 aangeven,  paniek maakt zich van Suzanne meester en ik help ze de deur uit, blij dat ze al haar tas op haar bagagedrager had vastgesjord en haar banden had opgepompt. Hapend naar lucht schiet ze de garage uit, ik roep nog "goed uitkijken, je bent vast niet de laatste joh.", maar dat hoort ze niet meer denk ik.

De rest van de middag loop ik me af te vragen of ze veel te laat was, en of ze de enige was, want dit soort dingen is niet goed voor je image, en een image is heel belangrijk op school.

De juiste kleren, géén fietstassen (tenzij je vanaf dag 1 het pispaaltje wilt zijn, aldus Tim), je schooltas draag je zo laag mogelijk op je rug, of dit nou wel of niet verantwoord is, en je groet je broer en zus zo nonchalant mogelijk bij het passeren met een hoi en een handje of vingertje die omhoog gaat, nog liever een gewone knik waarbij je het hoofd met een kort snokje omhoog en weer omlaag doet, glimlachen mag hierbij, maar niet te uitbundig en vooral niet met open mond.

pfff, was dit vroeger ook  al zo?

Dinsdagochtend half 7, ik sta aan Suzanne’s bed om haar wakker te maken, na haar moeten nog 2 man douchen en ik dacht dus dat ze al om 8 uur moest beginnen. Met een "Ik haat school", wordt ze wakker en stampt ze haar kamer uit, ik zet me schrap voor het verloop van haar temperamentvolle badkamergebeuren, maar gelukkig blijken haar haatvolle gevoelens jegens school nog een restant van de basisschool, want ze is de vrolijkheid zelve.

Gisteravond hebben we samen boeken gekaft, en nu schuif ik weer aan tafel om te kaften, die van Tim. Hopeloos geval, opgegeven als boekenkafter, ook al moet hij het voor de vorm elk jaar toch opnieuw proberen met als resultaat opbollende boekenkaften of boeken die niet dicht kunnen meer, of die veel te ruim in hun jasje zitten. Humorvolle kaften, dat wel. Helaas komt hij thuis met haast de dubbele hoeveelheid boeken dan die van zijn jongere zus, ben ik blij dat oudere zus wel kan kaften.