Vanmorgen zat ik al om kwart over 8 bij de laborante in de stoel voor het bloedprikken. Haar handen waren zo koud dat mijn bloedvaten zich van schrik massaal terugtrokken en ze moest flink kloppen om wat te pakken te krijgen. Het was een gemene prik. Wat kan het toch per laborante verschillen; bij de ene voel je niks alsof ze door boter gaat en bij de andere lijkt het wel of ze een zenuw aanprikt.
Daarna richting wachtkamer oncoloog, maar een bekertje koffie leek ons wel wat voordat we daar gingen zitten, dus 70 ct in de automaat en mijn bekertje zwarte koffie kreeg ik al snel aangereikt. Toen Perry zijn bekertje (met suiker en melk) wilde pakken bleek er slechts een bodempje prut in te zitten, dus hij stopt weer 70 ct in de automaat en toen ging hij op zijn hurken erbij zitten om te controleren. Weer slechts een bodempje prut, balen zeg. Heeft degene die de meeste behoefte aan koffie heeft nog niks.

Goed, niet getreurd, naar de wachtkamer gelopen en terwijl Perry plaats neemt (en aan mijn koffie mag ruiken) meld ik me binnen aan bij José, de secretaresse. Op een kastje naast de deur staan potjes met suikerzakjes en melkzakjes. Na mijn gewicht genoteerd te hebben (weer beetje aangekomen, is wel beter dan afvallen) praten we wat en vertel ik haar van het mislukte kopje koffie; gelijk staat ze op en haalt een beker koffie voor Perry. Zo lief! Met beker, suiker en melk in de hand loop ik even later de wachtkamer in en Perry zegt grijnzend: “Waarom verbaast dit mij niet?”

We waren al vrij vlot aan de beurt, ik was aan mijn 12e hexagon bezig, en de oncoloog stak lachend zijn hand uit. “Gaat goed zo he?” stak hij van wal, om daarna te vertellen dat op de CT-scan slechts een paar restjes van tumoren te zien waren die op de PET-scan geen teken van leven meer gaven, dood weefsel dus dat was prima in orde.

Er zitten vast nog miljoenen kwaadaardige cellen in mijn lichaam (is veel in euro’s, maar in cellen-taal is het peanuts), maar die laten zich niet op de gevoelige plaat vastzetten; enkel met microscopisch onderzoek dmv vries-coupes (dan wordt van bevroren stukjes weefsel flinterdunne plakjes gesneden en die worden onder de microscoop bekeken) zouden deze te zien zijn. Maar dan had de onderzoeker hier jaren en jaren werk aan. De oncoloog had er alle vertrouwen in dat met de komende 4 chemokuren ook deze cellen gedelete zouden worden, dus ga ik me daar ook maar aan vasthouden.

De labuitslagen waren nog niet binnen, maar als het niet goed zou zijn met het bloed, dan kreeg ik voor de kuur morgen wel een spuitje om het in orde te maken. (nee, geen euthanasie) En verrek; om half 2 kreeg ik een telefoontje van José dat het bloed niet in orde was en dat de verpleging me morgen een injectie geeft met medicijnen en dat ik deze na de chemo ook nog moet krijgen. (voor hoelang weet ik niet) De oncologieverpleegkundige geeft me morgen verder uitleg. Ik meende dat ze zei dat de witte bloedlichamen te laag waren, maar ook dat hoor ik morgen wel. De spuitjes thuis kan ik zelf wel doen, of vanaf maandag mijn moeder als het op een plek moet waar ik niet bij kan. Ik vind dat prikken helemaal niet erg om bij mezelf te doen (beetje sm), in december heb ik mezelf ook die anti-trombose prikken gegeven in mijn buik. Buik zat LOL

Suzanne zit op de bank met 2 gaten in haar mond waar vanmorgen vroeg nog 2 kiezen zaten. Rond 11 uur zijn ze door de tandarts getrokken om de hoektanden ruimte te geven en ze kreeg ze op haar verzoek mee naar huis met wortel en al, zelfs een stukje zenuw is eraan te zien.

de dunne puntjes aan de worteluiteinden zijn de zenuwen.
Ze was heel kranig geweest, mocht zelf beslissen of ze nu 1 of 2 kiezen getrokken wilde hebben. Bij 1 voor 1 dan zou er een week tussen zitten. “Doe dan maar allebei, dan ben ik er gelijk vanaf” zei ze. Dapper en slim! Met de verdovingsprikken in de gehemelte kneep ze Perry’s hand haast fijn, maar geen traan gelaten.
Als een breedbekkikkertje kwam ze thuis, kiezen op elkaar met watjes op de open plekken die nog nabloedde. Na een kwartier mocht ze pas weer praten, wat heel moeilijk was voor haar . Ze zit nu aan de lauwe havermouth en mag de eerste 2 dagen niks hards, heet of ijskoud eten. Geen pizza voor vanavond.

Met de kids ben ik ook nog even de stad in geweest rond half 1 (de meeste kans op parkeerplaatsen voor de winkeldeur) om allemaal een boek uit te kiezen in het kader van de boekenweek. Dit is een traditie hier in het gezin en ik vond het heerlijk dat ik het niet aan Perry hoefde over te laten. Deden we dit de voorafgaande jaren tijdens de kinderboekenweek, vanaf nu doen we het bij de grote mensen boekenweek, gezien de leeftijd en de lengte van de oudste 2 wat toepasselijker.
We waren de winkel al uit (ieder met ons eigen tasje) toen Tim mij een dik en duur boek gaf dat in zijn tas bleek te zitten: “deze is van jou mam.”, maar ik had hem niet uitgekozen (ik had een paar gedichtenbundels voor op de wc) en hij stond ook niet op het bonnetje aangeslagen, dus snel terug gebracht. Ze waren er blij mee; een medewerkster had het boek zolang op de balie gelegd toen ze aan het opruimen was en een andere medewerkster die meehielp de boeken in de tasjes te stoppen wist dit niet en dacht dat ik het gekocht had. “Da’s nog eens een goed voorbeeld geven aan je kinderen”, hoorde ik een klant zeggen toen we de winkel uitliepen. Ik kreeg het er warm van.

En de schuttingmannen, ze zwoegden door. Naast het keukenraam is het deel al klaar, op de afdeklatjes op de schermen na.

Ze gaan nu met de pergolas beginnen. Meervoud ja.
De druiven krijgen een ander en vooral steviger klimrek. Mijn bouwwerk van 2 jaar geleden was behalve schots en scheef ook niet meer zo functioneel voor de steeds groter wordende ranken. En gezien het gewicht aan druiven afgelopen jaren mag het ook wel steviger zijn.
Eb hieronder het resultaaat van vandaag, ziet er mooi uit.

Bij het terras staat ook een pergola en hoewel de liggende palen nog wel goed zijn, zijn de palen op 1 na allemaal vlak boven de grond doorgerot. De 11 jaar oude Wisteria en een klimroos houden de pergola overeind. De staanders worden vervangen, maar de paal waar de wisteria en roos staan mogen blijven. Kan gewoon niet anders, maar daar komen palen naast, het wordt een beetje creatief denk- en timmerwerk had de schuttingman gezegd maar het gaat goed komen.

En hier rechtsachter bijna tegen de muur stond de compostbak gemetseld, de stenen liggen nu vooraan. We hebben er een hoop ruimte bij gekregen!