Nog een weekje en dan gaat alle kerstverlichting weer in de doos, ergens wel jammer, want het staat zo vrolijk bij onze oprit

En vrolijkheid kunnen we goed gebruiken met deze sombere dagen. Geen rouwkaart, geen uitnodiging voor de uitvaart ….. misschien is de uitvaart al geweest.  De reacties van mijn bloglezers via mijn blog of privé waren troostend, waarvoor mijn dank.

Zondagmiddag moést ik even naar buiten, de laatste takken van de rechter bolacacia afzagen/afknippen en toen alle takken klein gemaakt en de kliko er mee gevuld. Het was heel therapeutisch, ik kon er mijn verdriet, boosheid en energie goed op afreageren. Mijn vader snoeide ook heel graag, en ging er dan zo in op dat hij van geen ophouden wist, waardoor sommige struiken pas een jaar later weer bloeiden. ??

Foto hierboven is van 1 januari

Onze kerstboom heeft nog amper naalden verloren, geweldig, dit hadden we niet verwacht van een boom zonder kluit. We hebben wel eens gehad dat de ballen na twee weken met naaldjes en al van de takken afgleden, en toen we begin januari de boom hadden ontdaan van alle versieringen, er geen naald meer aan de boom zat. Dat was nog eens een kerstboom (so much voor de voordelen van een kluit).
De struikkamperfoelie bloeit al een maand

En als het zonnetje er even op staat komt er een citroengeur vrij die tot ver buiten de tuin te ruiken is. Ik heb van deze struik afgelopen herfst een heleboel takjes in een potje met grond gestoken, hopelijk slaan ze aan zodat ik ze na een tijdje kan verpotten. Ik heb deze struik als heg gezien, een beetje een warrige woeste heg, maar wat boeit het als het zo lekker ruikt in de wintermaanden?

Onze slacentrifuge in een jaren 70/80 kleur doet het nog goed

ik kook eens in de twee weken de mondkapjes uit in een pannetje met een paar druppels wasmiddel, gooi ze dan in het vergiet om uit te spoelen en daarna centrifugeren maar. Ideaal.

Vanmiddag maakte ik een koude maar wel lekkere stevige wandeling naar de garage om de snuifdoos op te halen (APK), de man bij de garage droeg zijn zwarte tricot gezichtsmasker onder zijn mond ter camouflage van de onderkinnen. Toen ik zei dat zo laag dragen niet echt zinvol was, trok hij hem schaapachtig lachend over zijn neus waardoor de onderkant omhoog kruipend amper zijn mond bedekte. “Ze zitten echt niet lekker”, zei hij, en ik diagnosticeerde het masker als een paar maten te klein. Als ik nou stof vond met autobanden of zo, dan zou ik er wel een paar voor hem maken.

Van daaruit wipte ik even bij onze jongste dochter binnen, het overlijden van haar opa was zondag hard binnengekomen, net als bij haar zus en broer, alleen wonen die net iets te ver weg om op een door de weekse (werk)dag even langs te gaan.

Mormel was er als de kippen bij toen Suzanne de vanillestokjes -die ik hier had gekocht- in de la stopte (ze worden vacuüm verpakt geleverd en je krijgt er een glazen stolpbuisje bij waar je ze in bewaard nadat je de verpakking heb geopend bij eerste gebruik. Dus niet alvast in het buisje stoppen terwijl je er nog niks mee gaat doen. Oh ze ruiken zo lekker, ik stop leeg geschraapte peulen in een apart potje met suiker, maar heb bij de vorige bestelling  een paar schepjes suiker in de lege vacuumzak gestopt en dichtgeplakt, en na een paar weken zat de geur en de achtergebleven vanilleolie in de suiker. 

Suzanne kan nu zelf lekkere creme brûlée maken, haar favoriete toetje. Ik heb uiteraard ook weer voor mijzelf vanillestokjes gekocht, ik wil advocaat maken naar dit recept Het is nu even wachten op de kakelverse scharreleieren, al was het maar voor de mooie oranje kleur.

ps. De rouwkaart kwam vanmiddag (woensdag) binnen, de crematie heeft in besloten kring plaatsgevonden, en onder de naam van de weduwe stonden geen namen, alleen “kinderen, kleinkinderen, achterkleinkinderen” en een afdruk van een dierenpootje.