Vrijdag zag ik deze jongens bij de supermarkt liggen, zo lang geleden dat ik die gegeten heb, dat ik helemaal vergeten was waar ze naar smaakten, maar ik wist nog wel dat ik ze heel lekker vond. En terwijl ik dit type probeer ik op de naam te komen…. Last friday I found these fruits in the supermarket, it’s been ages since I tasted one, and although I couldn’t recall the taste, I knew it was lovely.

  ze hebben een tomaat-achtige schil, die je er af moet trekken of heel dun schillen. Het steeltje met restje opgedroogd blad snijd je net als bij een aardbei wigvormig uit. En dan in kleine blokjes snijden en smullen maar. The skin is like a tomato, very thin and needs to be peeled off, then cut in pieces you can enjoy. It’s got a ‘snotty-with-non-snotty-pieces’ sensation in the mouth, "don’t think but taste and eat". That’s what I told the kids before I fed them all a piece. The girls loved it but dear son thought it was the most revolting fruit he’d ever tasted in his life.☺ Het voelt een beetje stevig snotterig met stukjes aan in de mond; deze sensatie moet je gewoon even over je heen laten gaan er er vooral niet teveel bij nadenken, want de smaak is zo super en zoetig! De meisjes deelden mijn enthousiasme, maar Tim vond het zo walgelijk smerig, alsof ik hem probeerde te vergiftigen. De vrucht is op z’n lekkerst -vind ik- als hij donker ziet, zoals op de foto, hij voelt dan ook wat zacht aan. En die hele donkere stukjes in het vruchtvlees smaken ook zalig, niet denken dus dat het verrot is he.         Kaki-fruit, zo heet het!