Samen zaten we vrijdag op het beeldscherm naar de röntgenfoto’s van mijn li pols te kijken die onlangs in het ziekenhuis waren genomen, de fysiotherapeut en ik, het zag er goed uit en ik was blij dat hij er ook zo over dacht. Geen rare uitsteeksels, vergroeiingen of elkaar in de weg zittende botjes, waar de fractuur had gezeten was amper een lijntje te zien. Het feit dat mijn linker pols nog niet alles kon doen wat mijn rechter pols kan, lag dus gewoon aan de stramheid van de spieren en het gebrek aan smering tussen de vele botjes, en dat zou allemaal goed komen als we maar flink ons best deden. Het is over 3 weken een jaar geleden dat ik mijn pols brak, pff wat een tijd!
Hij pakte mijn hand vast en begon de grenzen van bewegelijkheid af te tasten; hij was niet ontevreden, in tegendeel, hij was blij verrast met de souplesse in mijn polsgewricht, “Véél soepeler dan vorige keer!”, zei hij lachend, en vroeg me wat ik de afgelopen twee weken had gedaan of gelaten.
“Nou, eens kijken, van de 14 dagen ben ik er 10 ziek geweest, zware verkoudheid, griep of een andere nasty virusje,” zei ik, “zaterdag dacht ik er vanaf te zijn, maar zondag was het toch weer mis”,
en ik hield mijn adem even in toen hij door de grens van bewegelijkheid heen drukte, ai, niet fijn, maar wat moet, dat moet. “Dus heb ik niet gewerkt achter de longarm, en niet gewerkt in de tuin, niet gecomputerd en amper huishoudelijk werk verricht.”, en hij keek op toen ik weer mijn adem scherp inhield bij weer zo’n gemene beweging. “Dat was natuurlijk niet fijn, maar wat je pols betreft was het een zegen, even volledige rust, ga vooral zo door zou ik zeggen.”, grapte hij, maar hij snapte ook dat dit niet in mijn aard lag.
Maar als ik een dag achter de longarm heb gestaan, moet ik niet na thuiskomst nog even een uurtje in de tuin spelen werken, of ander zwaar werk doen. “jouw pols moet ook tot rust kunnen komen tussen de bedrijven door.”, sprak hij mij quasi streng toe. Ja baas. En hij bestede de rest van het half uurtje door de grenzen goed op te zoeken, mijn pols voelde beurs aan toen ik het pand verliet.
Zaterdag (de 14e) waren we bij mijn ouders om alvast de verjaardag van mijn moeder te vieren die de 17e jarig was. 
Het was een gezellige verwenmiddag/avond; ze had heerlijke taarten gebakken en wij hadden op onze beurt een mooie vogelvoer-eend en bakblikken voor haar meegenomen,
het grote gezamenlijke cadeau kwam vandaag met de rest van de verjaarsvisite mee; mijn oudste broer had een mooie fiets met lage instap en behalve handremmen ook een terugtraprem, gekocht en stuurde deze foto vanavond door, zie mijn moeder eens stralen, een schot in de roos!
Vooral zo doorgaan mama!