Soms gebeurt er dagen niks, en soms zoveel dat ik het met geen goed fatsoen in 1 blogje kan proppen, dus ga ik vandaag maar het eerste vertellen, en morgen het volgende? Jeetje, ja, maar welke doe ik dan nu?  De supermarkt? Of een dag uit het leven van een student? De supermarkt dan maar. Mijn masker kan nu lekker intrekken, ik heb een kwartier.

Bij onze supermarkt, en met onze bedoel ik de winkel waar ik mijn grote boodschap doe, en met grote boodschap bedoel ik natuurlijk niet waarvoor de broek omlaag gaat, hoewel, met de prijzen van sommige producten zakt de broek ook wel eens spontaan af, maar dat even terzijde. De supermarkt waar ze de flessen Sprite speciaal voor mij op een andere plek hebben gezet, binnen handbereik, met de dweilemmer niet ver daar vandaan. Ze hebben daar nu weer nieuwe mandjes op wieltjes; ze hadden er al, maar die werden denk ik gejat of zo, want langzaamaan werden het er steeds minder, en toen moesten ze bijbestellen, maar degene die ze eerst hadden, waren er niet meer, dus kochten ze de andere in, die net een slag groter zijn dan de eerste, en iets frisser oranje van kleur.

Het is half 5. Ik heb zo’n mandje, en sluit netjes aan in de rij bij de kassa, met voor mij een ouder echtpaar met een volle winkelwagen, en terwijl de kassiere aan het afslaan is, en de vrouw aan het inpakken, staat de man de loopband vol te tassen. Het gaat erg langzaam, en ik moet me inhouden om niet aan te bieden hem te helpen met uitladen, maar ik houd me in. De man is klaar en loopt naar voren om zijn vrouw te helpen, en ik wil aansluiten, maar breek mijn nek bijna over de mandjes, die schots en scheef gestapeld staan in 3 hoge torens, waarbij groot en klein ook gewoon door elkaar geplaatst is, en ook onder de loopband liggen omgevallen mandjes. Zien mensen dit niet als ze hun mandje weg zetten, of willen ze het niet zien?

Mijn kinderen die meelezen voelen hem al aankomen; het valt wel mee hoor jongens, lees maar gewoon verder.

Ik leg mijn spullen op de loopband, die maar tergend langzaam beweegt, en begin de mandjes te sorteren, wat niet zo simpel gaat, want sommige mandjes zitten achterste voren, en zitten een beetje klem, maar met wat getrek en geduw kom ik er wel, en even later staan er 2 keurige stapels, oude in de oude en nieuwe in de nieuwe mandjes. En dan pas zie ik de dames achter mij, en ik zeg: “ach, als je toch maar staat te wachten, dan kan je jezelf net zo goed nuttig maken.”, wat ze beamen. De mevrouw achter mij lost haar spullen ook op de loopband, zet dan haar mandje in de juiste stapel, en ze kijkt me verwachtingsvol aan, alsof ze een compliment verwacht, en ik knik lief naar haar, en bij gebrek aan zinnige gesprekstof, kijken we allen maar wat voor ons uit. Na wat op een eeuwigheid lijkt, sta ik toch al ver vooraan; de mensen voor me hebben wel heel veel kleine dingen, en het kassameisje lijkt gedrogeerd zo sloom, tot ze een zakje met 5 verschillende broodjes omhoog houdt, “Deze moet u natuurlijk wel nog eerst afwegen en voorzien van een stikkerbon, meneer.”, komt het snibbig uit het roze gestifte kauwgum knauwend mondje van het jonge ding met lange glow in the dark gelnagels en een zwaar versierd gezicht, alsof ze van het werk uit gelijk naar een feestje moet met weinig licht.

De meneer en mevrouw kijken elkaar vragend aan, “dat moet bij die andere super nooit”, zie je ze denken, en het mokkeltje achter de kassa begint de man uit te leggen waar hij moet zijn, en hoe hij het moet doen. De 3e mevrouw achter mij gritst haar spullen van de loopband, en gaat bij een andere kassa in de rij staan, die ziet de bui al hangen. De man loopt met het zakje langs ons heen, en zegt tegen zijn vrouw dat ze vooral door moet gaan met inpakken, maar 2 tellen later loopt hij weer terug, en roept naar zijn vrouw dat zij het beter kan doen, want hij zou het echt niet weten hoe het moet. “Dit is ook meer een vrouwending!”, klinkt het als aanmoediging voor zijn vrouw, in de hoop dat zij haar martelaarsrol wel zal aannemen, na het uiten van de kreet “mánnen!”

Maar ze geeft geen krimp, en dan kan ik het niet meer aanzien, ik wil toch echt wel voor sluitingstijd thuis zijn, en loop naar de man, en met een: “Kom maar hier, dan doe ik het wel even voor u”, pak ik -nog voordat hij weet wat er gebeurt- het zakje uit zijn hand, en sprint naar de broodafdeling, de man in mijn kielzog meekomend. “Ik ren wel even mee, dan weet ik het voor de volgende keer”, hijgt hij, en ik loop iets rustiger, ik wil niks op mijn geweten hebben van hartproblemen of zo.

4 van de 5 broodjes kunnen we identificeren, het 5e broodje geef ik maar een stikker van het broodje wat er het meest op lijkt, en de man kijkt hierbij heel ondeugend, dit is misschien wel het meest illegale wat hij ooit heeft gedaan. Gewapend met 5 stikkers op het zakje komen we weer aan bij de kassa, de vrouw laadt net de laatste producten in haar tas, en de man bedankt me voor de 3e keer als ze met hun winkelwagentje weglopen. De 3e mevrouw achter me die bij de andere kassa was aangeschoven, heeft nog steeds 3 klanten voor haar staan, ook daar heeft iemand iets vergeten af te wegen blijkbaar, en ik gniffel inwendig; het is toch overal hetzelfde?

Het is een beetje branderig geworden op mijn gezicht, ojee, als ik morgen maar geen groen gezicht heb!