Een akelig warrige dag die heel anders verliep dan ik vanmorgen vroeg in gedachte had; tot de boodschappen uitladen om iets na 10en klopte het wel, maar het kopje koffie moest even op zich laten wachten vanwege een telefoontje van school. Suzanne voelde zich helemaal niet lekker en dus haalde ik haar op. Ze zag rood en keek heel zielig toen ik ze oppikte uit school, en thuisgekomen is ze op mijn plekje in bed gelijk in slaap gevallen. Toen schoot bij Perry te binnen dat zijn auto al om 8 uur bij de garage had moeten zijn wegens nieuwe banden. Hijzelf was nog te beroerd om te rijden vond ik, dus ik reed gelijk door naar de garage, een tas met post bij me om op de terugweg even bij postkantoor af te geven. Bij de garage moest ik bijna een kwartier wachten eer ik geholpen werd, en toen ik een half uur later met de leenauto in de parkeergarage na gedane zaken weer naar huis wilde rijden, kreeg ik het kreng niet gestart. Bellen naar Perry, die het ook niet wist, hij zocht het tel.nummer van de garage op en toen ik die belde bleek dus dat ik de koppeling helemaal tegen de vloer moest drukken en dan pas wilde hij starten. Dat hadden ze me toen ik instapte ook wel mogen vertellen. Toen ik bijna thuis was had ik eindelijk ook de ruitenwissers uitgekregen, stond wel lullig, de hele weg met die krengen aan rijden terwijl het eindelijk droog was.

Mijn humeur werd er niet beter op toen ik om 1 uur op school kwam voor de voorlichting voor de luizenmoeders, door de GGD georganiseerd, het werd in een klas gegeven. Eerst 10 minuten een geouwehoer van de dames onderling, en allemaal door elkaar heen natuurlijk, en toen bleek de doktersassistente die de voorlichting gaf het ook nog maar voor de 2e keer te doen en biechte ze gelijk op dat ze nog nooit een luis of neet had gezien. Deze opmerking alleen al was aanleiding genoeg voor de 15 tal dames om weer lekker door elkaar heen te gaan kwekken, en ze vonden allemaal dat ze een interressant verhaal hadden, dus de volumeknoppen stonden flink hoog. Ik had het gevoel gek te worden en probeerde rustig te blijven ademen en het vooral los te laten. Een half uur later en een paar algemene en niet bepaald wereldschokkende feiten later hield ik het voor gezien. De dames schuin achter me, schuin voor me en vlak naast me hielden continue privé discussies en de doktersassistente ontbrak het aan overmacht om de boel ordentelijk te laten lopen. Ik stond op met de melding dat ik gillend gek zou worden als ik nog langer in deze kakofonie zou moeten zitten, met iedereen door elkaar pratend. Ik richtte me tot de juf, dat als er nog iets nuttigs uit deze bijeenkomst zou komen ik het wel graag wilde weten. De meeste dames waren met stomheid geslagen, eentje stak haar duim omhoog, en ik liep rustig de klas uit. Toen ik 40 minuten later weer langs de school fietste op weg naar de pedicure, zag ik ze allemaal nog in de klas zitten, zij liever dan ik.

Om 5 uur kon ik de auto weer ophalen, Perry lag knock-out te slapen, Suzanne zat beneden op de bank tv te kijken, ze voelde zich gelukkig al veel beter.

Vanavond heb ik samen met mijn broer een rondje nieuwe huis gelopen, even kijken wat er vandaag en gisteren gebeurd was; Boven waren alle muren en plafonds van slaapkamers geschilderd, en ook de muren van de overloop tussen de kamers. Het zag er netjes uit.☺ De opticien had naar huis gebeld dat mijn bril klaar was, zo liet Perry me op mijn mobieltje weten, maar in de stad was met geen mogelijkheid een parkeerplaatsje te vinden, rijen dik stonden de auto’s overal te wachten. Dus lekker terug naar huis voor een kopje koffie en vlak voor sluitingstijd ben ik terug gegaan en had toen wel een plekje. Mijn bril werd even op mijn neus/oren afgesteld, het is heel erg wennen om alles zo scherp te zien, haast onwerkelijk.  Maar hij zit lekker, irriteert nog nergens en dat is wel fijn. Suzanne heeft een paar foto’s van me gemaakt, 2 zijn er goed gelukt, hoewel je op de 2e wel goed zie dat ik aan mijn bedje toe ben.