Donderdagavond, het kostte me enige moeite om in de stemming te komen voor het theater, een premierevoorstelling van Sunset Boulevard in het Chassé theater in Breda; we waren daar op uitnodiging van Fortis, een zakelijk uitje dus. We zaten op balkon, een uitdaging op zich op niet van de trap te vallen, zo steil, en met verzuring in de benen dankzij de krappe beenruimte waren we blij met de pauze, die -zoals altijd bij dit soort zakelijke uitjes- vergezeld gaan met lekkere hapjes en drankjes. Simone Kleinsma zingt geweldig goed, wat van haar tegenspelers niet allemaal gezegd kon worden, sommigen zongen tenenkrommend heftig uit toon; ook Antonie Kamerling moet vooral nog niet stoppen met zangles nemen.

Na de voorstelling gingen we nog even met de Fortismannen in de foyer met een hapje en drankje gezellig buurten, en een man die vlakbij ons stond kwam me wel erg bekend voor, ik dacht eerst nog aan een kunstenaar uit Roosendaal of zo, maar toen hij me recht aankeek (althans, zo leek het) bleek het niemand minder te zijn dan Seth Gaaikema , dat zou mijn oma leuk gevonden hebben! Opeens klonk muziek en applaus toen de artiesten hun entree maakten in de foyer, ze gingen een beetje over de hele ruimte verspreid staan zodat ze zich goed konden laten bekijken, een paar mindere goden liepen naar buiten. Vlak bij ons maar dan achter de touwen stonden 2 meisjes te kijken, ze waren zo te horen aan hun gesprek duidelijk op zoek naar Antonie maar konden hem niet zien; ik had met ze te doen en liep op ze af. "Komen jullie voor Antonie, hij staat daar achteraan", zei ik alsof Antonie en ik dikke mik waren, en spoorde de meisjes aan om gewoon brutaal te zijn, een glas drinken van het dienblad te pakken en er opaf te stappen. "kom maar", zei ik en wuifde de meisjes ‘naar binnen’, en jawel, al zoekend en drinkend baanden ze een weg naar hun adonis, go girls! 

Jas ophalen bleek een kwestie van veel geduld hebben, even vroeg ik me af of ze er gelijk nieuwe ritsen inzette of losgeraakte knopen er terug aan naaiden, ik zag het al voor me ☺.

Half 12 en we doken met z’n tweetjes nog eventjes het casino in, eigenlijk vanwege het feit dat we via de verkeerde ingang (met de kortste rij wachtende auto’s) de parkeergarage in waren gegaan en dus een uitrijkaartje van het casino nodig hadden. En nee, ik zat niet achter het stuur. Na een half uurtje gokkast en 40 euro winst liepen we terug naar de auto, moe maar voldaan zullen we maar zeggen, en we wilden maar 1 ding: naar huis en snel een beetje.

Natuurlijk loopt het dan niet zoals je wilt; de accu bleek leeg omdat de koplampen 5 uur hadden staan branden, dat krijg je als je verwend bent met Volvo en nu met de leenauto opeens zelf je lichten aan en vooral ook weer uit moet doen. Aanduwen bleek een SM-handeling, de rijrichting was heuvelop en in het achteruitkijkspiegeltje zag ik Perry steeds grauwer worden, dus staakten we deze poging maar snel. Toen Perry weer een zin van 3 woorden uit kon brengen liepen we naar de uitgang, we zouden met de taxi naar huis gaan, de ANWB bellen was te logisch. Toen de taxichauffeur met het wegrijden hoorde van onze lege accu bood hij gelijk aan om startkabels op te halen bij de centrale en onze auto op die manier aan de praat te brengen, hij deed dit wel vaker. Wat een schat, en deze schattigheid leverde hem een vette fooi op, dat spreekt vanzelf. Dag casinowinst. Om half 2 reden we onze straat in, o what a night!

En beste lezers, dit relaas was nog maar over de avond, ik heb -om jullie te sparen- mijn avonturen van overdag niet erbij gezet, dat komt nog wel.

Vrijdag, zaterdag en zondag zullen jullie het even met mijn oude blogjes moeten doen, want dan zit ik met iets van 40 dames in een jeugdherberg in Elst (bij Utrecht), genieten van een lekker lang quiltweekend. Ik zal veel foto’s maken en beloof dat ik met sappige verhalen terugkom.