vrolijk

Vanmorgen heb ik wat in de tuin gewerkt, een uitgebloeide voorjaarsbloeier (die zo heftig wit bloeide)Bloem1_1  tot vlak boven de grond weggeknipt zodat ze volgend voorjaar weer uitbundige bloei kan laten zien. Het was een flinke struik geworden, en de knopjes waaruit de nieuwe takken komen staan al op uitbarsten. Nog een paar weken en je ziet niet dat er gesnoeid is.

Ook wat al te enthousiaste uitlopers van de druif weggehaald, en nogmaals me verwonderd over de pukkels die deze druif heeft.Druif1 Druif2 Vorig jaar had-ie er ook last van in het voorjaar, en in de zomer was het niet meer te zien. Of het went en valt niet meer op, kan natuurlijk ook. Ik zal eens in mijn tuinboeken duiken, kijken of de deskundigen het weten. Vochtgebrek kan het niet zijn, ik leg regelmatig (om de paar dagen) de tuinslang bij de druif, zet zelfs de kraan aan voor een paar uur.

Vanmorgen ben ik nog even naar het ziekenhuis geweest om bloed af te geven ter controle, uitslag krijg ik dan gelijk met de ct-scan uitslag komende woensdag, gelukkig al om 9 uur. Ik zat er nog geen kwartier, dus kon zonder parkeerkaart betalen het pand verlaten en liep neuriënd de draaideur in. Ik had een pakkend liedje in mijn hoofd, al 2 dagen (I feel like dancing, dancing, dance the night away, oe-hoe-hoe etc) Een man stapte gelijk met mij naar binnen en hij keek vragend naar me. "Bent u zo blij het ziekenhuis weer uit te mogen, dat u loopt te zingen?". Hij maakte het zeker niet vaak mee, dat mensen zonder radio aan toch nog een melodietje kunnen produceren en daar nog lol in hebben ook. Ik lachte breed uit naar hem en zei: "het zonnetje schijnt, ik leef nog en voel me goed, wat wil je nog meer? ", en gaf hem mijn ‘Witje-immitatie’, zoals Tim dat zo mooi kan uitleggen: dan knijp ik beide ogen tevreden lachend dicht.Toen ik mijn ogen weer open deed had de man ook een lach op zijn gezicht, terwijl hij de draaideur uitliep. Ik meende hem te horen neuriën. En toen ik de auto instapte bedacht ik me hoe anders dit 1½ jaar geleden was, met veel pijn en moeite kon ik in de auto zitten, staan, lopen, liggen en zitten deed pijn. Wat een verschil met nu, helemaal geen pijnklachten meer. De enige keer dat ik een pijnstiller neem is misschien eens in de zoveel maanden voor een hoofdpijn. Nee, ik mag niet klagen.

Witje wel, ik heb hem fdaarnet op de tuintafel onder handen genomen; alle losse haren uit zijn vacht geprobeerd te kammen, plukken en aaien. Handen vol haar vlogen door de lucht en ondertussen gaf Witje een concert weg. Hij was het er duidelijk niet mee eens en op het laatst hield ik hem vast bij zijn voorpoten terwijl ik hem voorzichtig borstelde en de plukken losaaide. Zijn vacht knapte er duidelijk van op, en toen ik hem op de grond zette, zette hij het me betaald door heel uitgebreid door de tuinaarde te rollen, daar waar ik de pasgezaaide grassprieten de grond uit probeer te kijken. Daar raken waar het ’t meeste pijn doet, moet Witje instinctief gedacht hebben.

0 gedachten over “vrolijk

  1. Arja

    mijn druif heeft precies dezelfde pukkeligheid, en het wordt elk jaar erger. volgens mij zijn het beestjes die zich in de plant nestelen. als na een warme winter dan ook nog een heet voorjaar volgt, zijn ze helemaal met een heleboel en ziet het er niet uit. de druiven smaken er niet minder om trouwens.