Gisteravond was Zopje zo klierig tegen de andere 2 katten, dat ik hem in de garage opsloot, met eten, drinken en een bak en voldoende slaapplaats dus niet echt een straf. Maar ik was vergeten dit tegen Perry te zeggen en toen hij de garagedeur opende vloog Zopje er uit, de vrijheid tegemoet. Pas toen Perry weer binnen kwam hoorde ik ervan, ik stond op punt om in bed te duiken en ‘k trok snel vest over mijn pyjama aan en schoot in mijn lange broek en klompen om Zopje te gaan zoeken. Als ze ’s nachts voor het eerst buiten zijn, lopen ze veel te ver weg omdat het stil is en ze niet van schrik voor de vreemde geluiden dicht bij huis blijven. Gelukkig liet Zopje zich vrij snel paaien en met een paar krabben erbij kreeg ik hem ook weer binnen.

Ik dacht er slim aan te doen ze deze morgen op hun gemak via de schuifpui de tuin in te laten lopen, en ik hoopte -heel naïef- dat ze van schrik gewoon in de buurt van de schuifdeur zouden blijven rondhangen. In het boompje achter hingen de 2 windgongen en hopelijk zou dat als ’thuisgevoel’ de weg leiden als ze te ver weg zouden lopen. Zipje bleef wel in de buurt, hij snuffelde zo de hele achtertuin af, het muurtje en later de heg en daarna de struiken bij de oprit bij de buren, maar Zopje was hem gelijk gepeerd, die was al binnen een minuut uit het zicht. Ik liep wat rond in de tuin en elke keer als ik wat zei kletste Zipje terug, en toen ik op het muurtje ging zitten kwam hij erbij zitten, kopjes gevend.

Omdat het bijna tijd was om Suzanne van school op te halen zette ik Zipje weer binnen  en ging op zoek naar Zopje, maar hoe ik ook riep en klopte (een klop op mijn bovenbeen als ik ga zitten is voor hem het signaal om op schoot te komen als hij dit al niet uit eigen beweging doet), Zopje was in geen velden of wegen te bekennen. En geef hem eens ongelijk, onze achtertuin grenst aan een rij bomen en struiken, een diepe sloot vol bramenstruiken, daar achter een weg en dan allemaal bos en weiland; een walhalla voor katten, zoveel vogels en muizen en Joost mag weten wat daar allemaal leeft.

Ik reed iets na half 1 de oprit weer op en terwijl Suzanne naar binnen ging zag ik Zopje aan komen lopen van de overkant van de straat, helemaal schichterig om zich heen kijkend; hij had vast het geluid van de auto herkent. Hij liep niet naar mij toe maar de tuin in, en terwijl ik tegen hem bleef praten liet hij zich aaien en pakken. Hevig tegenstribbelend kon ik hem via de schuifpui naar binnen gooien, terwijl Suzanne de deur weer snel dicht deed. En nu lopen die 2 hevig balend te ijsberen, ze willen zo graag naar buiten, maar ik durf het niet aan. Morgen misschien weer.