Vanmorgen ben ik vol in actie geschoten en in de middag heb ik hulp ingeschakeld van mijn andere 2 koters; dozen sjouwen, kast en bureaustoel naar beneden brengen en tv van de muur halen. Een lading stof over de vloer, niet te geloven, en dan heb ik het niet over die kleurrijke gevallen uit mijn kast. En via Marktplaats heb ik een leuke bureau weten te bemachtigen die morgen opgehaald kan worden; nu maar hopen dat-ie er in het echt net zo mooi uitziet als op de foto, hij is al gedemonteerd, dus dat scheelt al veel werk.
Evelien liet weten dat ze dacht dat ze het niet slecht had gedaan met de tentamens (3 uur durend), ook al kon ze er niet gelijk een peil op trekken.
Over een paar weken weet ze het zeker hoe het was gegaan.

Vanavond heb ik de coach bij de DDC (dikke dames club) geholpen met het runnen van het winkeltje, eens maar nooit weer. Ze belde tussen de middag, 2 van haar 3 hulpen lieten het afweten vanavond, en of ik wilde inspringen bij het winkeltje. Ik had het nu al een paar maanden zien draaien, veel kopende dames en achter de lange tafels stond 1 vrouw die met licht verstrooide nurkse blik alles zonder al te veel woorden afhandelde. Het leek me wel druk maar verder een makkie, en dus zei ik ja.
Tuurlijk wil ik dat wel.
Ruim voor tijd stond ik al bij het clubgebouw, hielp met de boel naar binnen rijden en opzetten, en terwijl de coach haar tentje opzette, stalde ik alle artikelen netjes uit over de 2 tafels. Ik was er voorheen vaak genoeg tergend langzaam langs gelopen, als de weegbrug vertraging op liep. Meestal omdat de kaakspieren aan het begin van de rij meer actie vertoonde dan welk andere spiergroep dan ook. 
Net als wanneer je in de tuin aan het werken ben en een voorbijganger tegen je begint te praten, dan stop je ook even met werken, al was het maar om de vriendelijke prater geen blik in je decolleté te gunnen.
We dwalen af.
Tafels gedekt, prijskaartjes erbij, inventarisatielijst gecheckt, geld en laatje bij de hand, pen er naast en laat de klanten maar komen.

Uuuh, dames, als ik -uit het hoofd- aan het optellen ben, graag even klepjes dicht. En neeje, nou niet nog iets snel erbij pakken op het moment dat ik het eindbedrag wil opnoemen, nu moet ik weer opnieuw beginnen te rekenen. Gelukkig blijkt er een rekenmachine bij het eerste tafeltje bij de deur van de kaarten/inschrijf-dame te liggen, zo tipt een voorbij lopende cursist me.  En dan niet vergeten om datgene wat verkocht wordt ook op de lijst aan te strepen; oei, waren dat nou de karamel repen of de muesli repen die ze net had gekocht.

Komen de briefjes geld, dan hebben de meesten gelukkig ook nog wat kleingeld, om het terug geven makkelijker te maken. Nou, dat lukt me goed, ik heb nog achter de kassa gezeten voordat de producten gescand moesten worden, en dezelfde kassa’s gaven geen teruggeef bedrag, dus ook dat mocht je zelf doen. Nee, dat ging ook prima, maar dat gegoochel en dan samen met geklets, en andere die ook nog tussendoor wat vroegen; pff, niks voor mij. Toen er niemand meer wat kocht en de deuren sloten, was ik de punt af, en ging ik ook braaf in de rij staan om me te laten wegen. Een halve kilo erbij, strenge blik van de coach, maar ik zit er niet mee, you loose some, you win some. Volgende week beter.

Dacht ik dat het er op zat toen iedereen naar huis mocht, helaas pindakaas. Ik mocht nog even alle producten tellen, met de lijst checken of het klopt, de bedragen optellen en de kas checken. Nou, het viel niet tegen, op een inkomend bedrag van 168 euro had ik maar €0,50 kas tekort. En ondanks de complimenten van de coach trap ik er geen tweede keer meer in, ik weet nu al dat ik er van ga dromen vannacht.