Fay heeft regelmatig haar speelbuien, zoals achter een stuiterend pingpongballetje aan rennen, en gisteren zat ze achter een knikker aan in de hal; de knikker wilde ik wegpakken voordat het door het raam zou schieten, maar ik kon hem nergens meer vinden. Ook speelt ze graag op het quiltje voor de tv, waar ze dan eerst een bosje veren onder verstopt, en dan het gaat aanvallen. Het quiltje ligt aan het eind van zo’n sessie opgefrommeld naast de televisiekast.

Ze gebruikte vanmorgen voor het eerst mijn schoot als badkamer, na op schoot te zijn gesprongen en twee keer een rondje te hebben gedraaid om er goed voor te gaan liggen, begon ze zich uitgebreid te wassen. Er werd geen plekje overgeslagen, en ik zag hoe ze aan de haren tussen haar teentjes kloof en tussen haar tandjes trok om het laatste stofje er uit te wassen. Met haar tong streek ze de haren glad tussen de teentjes, en toen ze klaar was keek ze me lief aan. Ze ging staan, rekte haar rug helemaal, draaide weer een rondje op schoot en ging er lekker voor liggen, haar haren lopen vanaf haar voorhoofd naar achteren tot in haar nek in een hanenkammetje,

Ik zat ondertussen ook te kijken/luisteren naar een uitleg van Helma de Ruiter van haar ”going round in circles” project, leuk om scraps en knoopjes te gebruiken, leuke lapjes maakt ze waarvan ze vervolgens weer andere dingen van maakt. 
Na weer wat draaien om naar buiten te kunnen kijken zie je het hanenkammetje  beter
wat een koddig gezicht is dat. En zo ligt ze er even later bij, ik begin dorst te krijgen en Jon wilt er uit, maar ik wil ze eigenlijk niet storen, wat een dilemma. Jon’s klagelijk miauwtje brengt Fay in beweging, en eindelijk kan ik ook opstaan.

Jon er uit, Fay er uit, Sherlock er in, Fay er in, en jawel, Jon ook weer er in. Koffie en thee met het laatste stuk van de overheerlijke worstenbanketletter van bakkerij Suikerbuijk, het is weer eens wat anders dan een amandelspijsbanketletter. Niet dat we deze niet in huis hadden hoor, nou ja, geen letter maar een staaf om ons geweten te sussen dat het wel erg veel is, maar het nog veel erger had gekund.

En uiteraard hadden we gevulde speculaas, maar daar is de helft van het blok de diepvries in gegaan, want oei ik groei. As zaterdagochtend kan ik terecht bij de trauma psycholoog, ik kreeg een uitnodiging voor een intakegesprek, dat valt mee, zo snel had ik het niet verwacht, wel gehoopt. Toen ik het gisteren tijdens de fitness tegen de fysiotherapeute zei, werd ik er emotioneel van, vooral toen ze begon te vertellen over hoe goed deze psychologe was en waar ze allemaal mee kon helpen (ze is ook aangesloten bij hun praktijk). We gaan er aan werken.

Manlief kaartte tijdens de fitness de pijn bij zijn borst/rib aan die hij de afgelopen dagen voelt, precies daar waar de bestralingen in april/mei zijn geweest, en menigeen herkende het als zijnde akelige naweeën van de bestraling; maanden en zelfs jaren na de bestralingen kan een rib breken, of als een zware kneuzing aanvoelen.
De longarts weet het ook, en over een paar weken mag hij langskomen voor een röntgenfoto, eerder wilde ze het niet doen aangezien erop de laatste CT-scan van vorige week niks te zien was. Hé wat jammer, net nu hij zich steeds beter en energieker begint te voelen komt dit er bij. Gelukkig begint de koffie hem de laatste dagen steeds beter te smaken, dat is dan weer fijn.

We dwalen af, dat komt allemaal door dat stukje worstenbanketletter.

Als even later Sherlock binnen is en na een snelle hap op de toren springt om vogels te gaan tellen, zit Fay er in no-time bij, ze gaan tegen elkaar aan liggen en dan ziet Sherlock dat ze een stukje heeft overgeslagen tijdens het wassen. Zo lief. Ze draait uitnodigend haar buik omhoog, maar daar trapt Sherlock niet meer in, hier gaan wassen heeft hem al bijna zijn kop gekost, ze nam hem in een houtgreep en trappelde zo hard op zijn kopje dat hij na afloop van deze mishandeling er helemaal versuft bijzat. Eens maar nooit weer. Bewegend beeld tijdens het filmen, sorry, dit, komt doordat ik helemaal moest inzoomen en dan ziet elk minuscule beweging er vergroot uit. Als ik was opgestaan om er dichterbij te kunnen filmen, dan had ik ze verstoord en waren ze vast -zoals andere keren-  gestopt.

Jon, die de hele ochtend op de strijkplank in de bijkeuken heeft geslapen, staat tijdens het filmen bij de schuifpui, hij wilt er eigenlijk uit, maar toch ook weer niet, want het miezert. Hij kijkt naar fladderende vogeltjes en dwarrelende blaadjes, en met een schuin oog ook naar de toren, want stiekem zou hij ook wel een wasbeurt willen krijgen van Sherlock.