Nadat ik op het middaguur mijn 3e Singer FW aan de deur in ontvangst mocht nemen (en dit is voorlopig ook wel de laatste), kon mijn dag niet meer stuk. Het begint een beetje eentonig te worden he, mijn blogjes, maar ik beloof beterschap. Denk nu niet dat ik bakken vol geld naar Engeland heb overgebracht, want de prijzen die ze momenteel voor de Singertjes vragen, zijn niet normaal meer! Ik prijs me gelukkig met wat ik heb. Van de 3e Singer brokkelden de dopjes -ze leken meer op gesmolten hoopjes zwart plastik- al af, als ik er alleen nog maar naar keek; de tafel lag vol zwart gruis.      Ik moest toch de stad in vanmiddag, en ben gelijk naar Jan Snel geweest, de winkel van Sinkel van Roosendaal, maar hij doet zijn naam geen eer aan; traag als dik stront door een rietje, en het lijkt wel of hij zijn personeel ook hierop selecteert. Een jonge knul in een lange stofjas hielp me, en een kwartier later had ik 4 dopjes met een schroefgaatje, en een potje machinevet, van die lekker ruikende goudgele brij, mmm. De dopjes waren de kleinste die er waren, en nog te groot, maar gelukkig massief, zodat ik er rondom een stukje vanaf kon knippen. Ik zal originele kopen zodra ik ze tegen het lijf loop.   dopjes voor de onderkant van het gaspedaal hadden ze niet, helaas. Het verwijderen van die gesmolten dopjes was nog een flink karwei,  hier zijn er al 2 vervangen, en mijn vingers zagen zwart na afloop. Deze machine zat in een haast puntgave kist, met inzetbakje voor de accessoires.                     Helaas ontbrak een kartonnen doosje om deze in te stoppen, en ook het handleidingsboekje ontbrak. Je kan niet alles hebben.       Want wat te denken van deze oude klosjes, kwijlen! Nadat ik de snoeren had gecheckt en opnieuw in de stekker had gemonteerd (er zaten draden los), stopte ik de boel in het stopcontact en raakte toen eerst met een spanningszoekertje de naaimachine aan. En toen gaf ik gas, ook weer met spanningszoekertje op de machine, en toen er geen lampje ging branden voelde ik me veilig. En een mooi zoemgeluidje dat-ie maakt, daar kan ik uren naar luisteren! Perry schudde zijn hoofd, hij snapt het wel; hij kan uren lang naar postzegels kijken, door een loep, en tandjes tellen. 

Op het gras lagen deze plukjes (bolletjes veren) (zie je wel dat ik het ook nog ergens anders over kan hebben?) en toen ik ze wegpakte en in de bloempot zette voor een mooi plaatje, kwam Zopje aanstuiven, hij dacht zeker dat het arme vogeltje weer leefde. Na inspectie van de levenloze veren ging hij zijn frustratie afreageren op Zipje, die toevallig in de buurt liep; flink gegil en gemiauw (Suzanne gilde en Zipje en Zopje miauwden), en zo kwam het dat we na het eten opeens allemaal in de tuin liepen. Van al die frisse lucht krijgt een man slaap, wat zeg ik, 2 mannen krijgen slaap

en dit zijn de achterkanten van beide quilts de voorkanten van de Kaffe Fasset stoffen gemaakt en de achterkanten van poezenstoffen