Met de temperaturen opeens een eind boven de 20ºC, de zon aan een bijna wolkenloze hemel, wanen we ons allen opeens op vakantie. In de supermarkt lijkt het alsof je in een badplaats zit, mensen die van het strand naar de camping gaan, maar nog even snel iets moeten kopen. Teenslippers, strakke rokken, korte broeken, mouwloze shirtjes, zonnebrillen op het hoofd, bij sommige mensen staat het allemaal mooi, en ziet het er sexy, elegant en fris uit, bij anderen kijk je liever de andere kant op, om opkomende misselijkheid te onderdrukken. Ik hoef die vieze lange nagels, eeltige hielen over te kleine muiltjes zakkend, borsten die uit te krappe bh's barsten, de bierbuiken onder T-Shirts uitkomend en royaal over de broeksband hangend, de geschoren mannenbenen en -borsten, of de zweterige oksels niet te zien/ruiken, dank je.

Het woord decorumverlies komt helemaal in mijn hoofd op, als ik in de rij sta bij de kassa, met voor me een vrouw die aan de beurt is. Met haar grote mond schreeuwt ze commando's naar haar volwassen maar hulpeloos uitziende zoon, die achter de rij staand naar voren wilt lopen,  een potje saus omhoog houdend, maar blijkbaar alweer de verkeerde. Iedereen in de winkel weet opeens waar hij de Calvé whiskey cocktail saus kan vinden, zelfs de jengelende kinderen van 2 rijen verderop zijn opeens stil als mevrouw het subtiel doorseint aan haar zoon.

Drie keer moet hij zich tussen de wachtende rijen wurmen om het boodschapje aan zijn moeder te geven, en ik hoop -hardop- dat hij nou klaar is. Maar nee, mevrouw is -terwijl ze haar 2e karretje aan het vullen is- nóg iets vergeten; het meisje achter de kassa grijpt niet in, haar blik staat op oneindig als bij een hoertje die onberoerd de zoveelste lul door haar handen laat gieren, en met verstand op nul scant ze de producten in tergend langzaam tempo af. Ik onderdruk de neiging om de zoon tegen te houden als hij zich langs me wringt -ik vermoed dat de rij naast me geen cm voor hem opzij gaat- gelukkig ligt wat hij moet halen vlak bij, en eindelijk kan mevrouw afrekenen.

Maar tijdens het laatste spul in haar karretje leggend bedenkt ze -hardop- dat ze nog iets is vergeten. Te laat, want de caissière is al begonnen met mijn spullen te scannen, maar dit lijkt geen belemmering voor haar. Ze staat nog steeds voor de kassa, ik kan niet doorlopen om te gaan inladen, en ze wilt haar karretjes plus zoon gewoon voor de kassa laten staan om langs mij lopend terug de winkel in gaan, ze is al begonnen met tegen mijn karretje aan te duwen om me opzij te krijgen.

Dat had ze beter niet kunnen doen.

Ik ben het zo zat (en de rij wachtende achter en naast mij zo te horen ook), blokkeer haar resoluut de weg, en ik hoor een strenge stem (de mijne) opeens zeggen: "Mevrouw, dáár is de ingang van de winkel, en als uw zoon en de karretjes elders kunnen gaan staan, dan kan ik ook mijn boodschappen inladen."  Het liefst had ik "en nou opsauten":, er achteraan gezegd, maar dat leek me niet zo handig. Met die hoge temperaturen enzo. De zoon ging met de karretjes een stukje verder op staan, terwijl zijn mams de winkel via de ingang weer inliep voor haar 2e ronde.