De morgen begon zo mooi, fris en ongecompliceerd; de tuinman was gekomen en ging lekker in de voortuin aan de slag. De platgesneeuwde pampasgras werd geschoren en alle andere kapotte planten werden verwijderd. Hij kon ongestoord snoeien en ik wist dat het toch geen kwaad kon en zat relaxed mijn ding te doen boven. Junior kwam om 12 uur thuis en terwijl ze haar jas in de bijkeuken ophing riep ze keihard naar mij: "Is de tuinkabouter er weer?". Hij zat in de garage die met tussendeur vanuit de bijkeuken is te bereiken zijn boterhammen te eten. Ik kon wel door de grond zakken!Na het middageten ging de tuinman in de achtertuin aan de slag, eerst de schutting wat stutten met paaltjes en daarna het kapotte spul verwijderen en de 2 bolacacia’s snoeien. De schuttingen staan sinds 1995 in de grond en alle palen beginnen door te rotten net boven de grond. Te schunnig voor woorden als je weet wat we ervoor hebben betaald.  Ik moest even naar een houtbedrijfje in de buurt een offerte aanvragen voor het plaatsen van nieuwe schuttingen met poorten. Een hele aardige man, doet alles samen met een hulpje zelf, ook de schuttingdelen maken en plaatsen. Misschien komt hij vanmiddag nog langs, anders morgen.Thuis lekker een kopje koffie gedronken met de tuinman, en toen weer aan de slag. Ik was net klaar met opruimen in de kamer beneden toen ik hem bezig zag met zijn snoeischaar in een deel van de tuin waar geen stormschade was. De Weigelia die vorig jaar ook al niet had gebloeid wegens snoeiwerk in het verkeerde seizoen werd nu wederom ontdaan van zijn frisse volle takkenbossen. Ik wist niet hoe snel ik de schuifpui moest openen (zal je altijd zien dat juist dan de sleutel niet gelijk te vinden is) en ik liep " Nee nee nee!" roepend naar buiten. Hij schrok zich het laplazerus. Ik legde hem uit dat juist deze struik pas tegen de zomer gesnoeid mocht worden en zei dat hij die paar takken die hij niet had afgeknipt alsjeblieft moest laten zitten zodat ik dan toch nog wat bloemen van had in de lente. "Ja maar mevrouw, het was allemaal hartstikke dood hoor.", zei hij beteuterd en schudde met enkele stammetjes waar ik nog groene snoeiwonden zag zitten. Niks dood man, dat heet bladverlies vanwege de kou. Nee, dat zei ik niet maar mijn blik was van dien aard dat hij sinds dat moment slechts schoffelend en vegend door de tuin durfde te gaan. Ik had me zo verheugd op komende lente, zittend op de schommelbank, glaasje fris in de hand, uitzicht op de waterval van bloedrode bloemen van deze struik. Verdorie.Ik hoor jullie denken, ontsla die tuinman. Maar lieve mensen, deze man van in de 70 heeft van de zomer zijn vrouw al verloren, doet zo zijn best, en voor de rest doet hij meer goed dan kwaad in de tuin. Ja, ik moet hem beter in de gaten houden, misschien dat ik voortaan de struiken waar hij vanaf moet blijven moet markeren met een strik?Ik kan hem altijd nog aan het ramenlappen zetten.Ik kom net van buiten, de voortuin in geweest om iets te checken en ben in shock. Hij heeft de lekker ruikende toverhazelaar gesnoeid! Deze ‘boom’ is met veel moeite in 8 jaar gegroeid tot 80 cm en zat dit najaar voor het eerst helemaal vol met bloemknoppen. In het verleden slechts een paar bloemknoppen, of niks, en nu bomvol. Heeft de tuinkabouter (want nou ben ik heel boos en drietig) alle takken van de hoofdstam tot een knotje geknipt, ik kan wel gillen!!