Ik voelde me al een paar dagen niet helemaal senang, keelpijn, hoesten, meer moe dan andere keren in de 3e week na de chemo, gisteren hoofdpijn vlak boven mijn wenkbrauwen, en toen ik vanmorgen gifgroene snot snoot wist ik dat het raak was. Weer een voorhoofdsholte ontsteking, gelukkig geen koorts. Het was heel druk bij de huisarts en de assistente had me daarom op 14.00 uur gezet, vlak voor het spreekuur weer begon zodat ik als eerste aan de beurt was. Zijn diagnose na onderzoek was als de mijne, enkel zette hij er ‘vermoedelijk’ voor. Hij was verder heel geïnteresseerd in hoe het met me ging en wat verder de plan de campagne was van de internist naar mij toe. Met een recept voor Augmentin in mijn hand stond ik 10 minuten later weer buiten.

Gelijk naar de apotheek waar het weer een tijd wachten was, mijn rug stond inmiddels blank.Toch daarna even naar de supermarkt voor spullen te halen om een mooie slagroomtaart voor Suzanne te bakken voor morgen (ik begin er vanavond al aan, kan ze hem morgen helpen versieren). Ik was bijna aan de beurt bij de kassa, al draaiend op mijn benen (ik had mijn middagdutje gemist) toen Marie-José (moeder van Elsa) aan kwam lopen en heel bezorgd vroeg hoe het met me ging. Ik had me al de hele tijd dapper gehouden, beetje labiel als ik de laatste dagen ben, maar tegen zo’n vriendelijke blik was ik niet opgewassen en begon al huilend mijn relaas over moe, ziek enz. Toen was ik aan de beurt en ik zei beetje lachend en snotterend tegen de cassiere (een jonge knul) dat hij dit vast niet vaak meemaakte, dat ze huilend bij hem stonden af te rekenen. Marie-José nodigde me uit om bij haar een bakje koffie te komen drinken maar dat ging niet. Perry zou rond 3 uur thuis komen en om 4 uur gingen we naar de muziekdiploma-uitreiking van Suzanne.

Perry was thuis en na even kletsen met me gelijk weer weg om Suzanne’s nieuwe fiets op te halen die ik gisteren met haar had uitgezocht bij de fietsenwinkel. Een hele mooi rode sparta met versnellingen.Net een maatje kleiner nog dan de volwassen fietsen maar een stuk groter dan haar oude fiets. Toen Perry om kwart voor 4 nog niet thuis was zijn Suzanne en ik naar muziekschool gereden, het begon om 4 uur en we waren net op tijd. Toen we allemaal zaten kwam Perry gelukkig ook net optijd aan, opluchting bij Suzanne. Ze mag na de zomer verder met muziekles, elektrisch gitaar heeft ze gekozen!

Woensdag wilde mijn auto toch niet starten en na 24 uur opladen weer wel. Vanmorgen belde ik de garage om hem na te laten kijken en ik kon gelijk komen. Wilde-ie toch weer niet starten! Echt een bijna-lege-accu-geluid maakte hij. Balen als een stekker ging ik naar binnen, auto-ophaalservicenummer aangevraagd bij de garage. Maar voordat ik ze belde wilde ik toch nog een keer proberen te starten, want het zou dan niet de eerste keer zijn dat een monteur de auto wel van de eerste keer aan de praat krijg en daar sta je dan blond te wezen.  En ja hoor, ik draaide de sleutel om en hij starte! Ik racede het huis in om mijn tas en hobbykoffertje te halen waar mijn hexagonwerk in zit en scheurde naar de garage. Na een half uur kon ik weer naar huis, met een nieuwe accu; de oude was kapot. Hehe, heerlijk dat ik er weer van op aan kan, niks ergers dan een auto hebben waarbij het maar afwachten is of-ie wilt starten.

Buiten is het 20ºC, binnen heerst de voetbalkoorts, Nederland tegen de Ivoorkust om 18.00 uur. Je kan nu al een kanon afschieten op straat.