Gistermorgen om 9 uur al in het ziekenhuis voor de 2e chemokuur. Ik kreeg geen apart zakje dus de bloeduitslagen van de dag tevoren waren goed mag ik aannemen. Ik lag met een oudere dame van flipsland of zo op de 2 pers.kamer (ze praete een bietje plet), ik schat haar zo rond de 80, kranig en vol verhalen over haar borduurwerk en ze baalde dat ze het niet bij zich had. Vorige keer had ze het mee maar toen zat haar infuus zo rottig dat ze het niet mocht doen.
Ik voelde me een beetje suf zo halverwege de kuur maar dit mocht mijn werklust niet bederven en heb er lustig op los gehandwerkt. Mijn infuusnaald zat net op de pols en niet teveel in de weg. We hadden het zo gezellig met z’n 2en dat we de volgende keer weer samen op 1 kamer willen liggen, en dat verzoek naar de verpleegkundige bleek dus vaker voor te komen. Het kan maar klikken, maar met zo’n groot leeftijdsverschil had ze nog niet eerder meegemaakt.
Om 4 uur was ik klaar en heb in de wachtruimte beneden in afwachting op Perry -die ik had gebeld om me op te pikken- mezelf op een lekker ijsje getracteerd.

Lekker nog gegeten van de spaghetti van de vorige dag, maar gisteravond ging ik al misselijk naar bed, en met een anti-misselijkheidstabletje achter de kiezen uiteindelijk toch geslapen, zij het wel heel onrustig. Toen ik wakker werd om 7 uur ben ik eruit gegeaan en voelde me alsof ik een marathon had gelopen, bekaf. Gezwollen ogen en pafferig gezicht, vreselijk, zo herken ik mezelf niet.
Toch maar douchen (in bad, want zwager had de avond tevoren de douche opnieuw gekit, lief he?) Maar die kortademigheid en vermoeidheid vond ik wel heel beangstigend; stond niet bij de bijwerkingen waarvoor ik direct een arts moest waarschuwen dus ben ik beneden na een licht ontbijt en de pillenshot op bed gaan liggen met hoofdeinde wat hoger, wachtend tot het over zou gaan.

Ik had echt de illusie dat ik ook deze kuur fluitend zou doorstaan, valt dus vies tegen. Maar ik laat me niet kisten. Ik herinnerde me om 11 uur van de vorige patient -3 weken geleden- die toegaf aan haar misselijkheid en vermoeidheid door de hele dag op bed te blijven liggen, dat de verpleging haar aanspoorde toch veel in beweging te blijven, waardoor ze zich toch beter zou gaan voelen. En dat ben ik nu dus aan het doen. Hoewel het enige dat veel beweegt momenteel mijn vingers zijn LOL.
Maar ik heb al een wasje gevouwen samen met Evelien, een broodje bij opstaan in de broodbakmachine gedaan; is net klaar en Evelien heeft hem eruit gehaald, want die lucht, . Ik zal zo het keukenraam even open zetten.
Tim had van een klasgenootje een tip gekregen dat als ik me misselijk voelde aan de cola moest gaan. Wist ze nog van toen haar oma aan de chemokuur zat. Zal zo kijken of we dat nog in huis hebben.

Het zonnetje breekt door, ik ga zo een frisse neus halen in de tuin, zal me vast goed doen. Moet ik niet teveel naar het snoeiwerk van de ontuinman kijken, want dat is zo deprimerend. Had ik al geschreven dat ik heb heb bedankt voor het werk en dat hij niet meer hoeft terug te komen omdat we een hoveniersbedrijf in de armen gaan nemen? Zijn onkundigheid en mijn frustraties daarover leverde wel leuke e-mailstof op, maar kwam de tuin niet echt te goede.

Mijn hoofd begint op te klaren (ben nu een uur uit bed), benauwdheid is al veel minder (haast weg) en ik ga wat leuks doen. Positieve gedachten trekken me ook door deze dag heen, het helpt al zo dat het zonnetje schijnt.