Wat ik wil schrijven is gewoon teveel voor 1 blogje, , denk ik, of zal ik het er toch op wagen? Begin ik over de vakantie, want ja, we zijn 5 dagen weg geweest naar Straatsburg, waar ik wel wat over kwijt wil 😉  én vanmiddag -of liever gezegd- vanavond, kregen we heel leuk bezoek van een quiltster die bijna iedereen wel kent, met haar gezin.

Ah, ik begin gewoon bij het begin, en zie wel of ik voor 2 uur in bed lig, wat wel moet, want om half 10 komt er een ventje om de airco’s te repareren, tenminste,  als de goden ons goed gezind zijn., en die wil ik niet met kringen onder mijn ogen te woord staan.

We reden maandagochtend vol goede zin de straat uit, om nog geen 3 minuten later alweer voor de deur te stoppen, want ik was mijn zakmesje vergeten, en zonder zakmesje op vakantie gaan, dat kan niet. Dat terug rijden is een traditie aan het worden, meestal bedenken we nog voordat we de straat of de wijk uit zijn, dat we iets zijn vergeten wat echt mee moet. Op de routewijzer had manlief gezien dat er via Antwerpen en Brussel rijden ons vele kilometers aan files stond te wachten, dus reden we om, via Limburg een stukje Duitsland, en zo stonden we 2 uur later -toen Tim het stuur had over genomen- dus ook vast in de file, voor bijna 2 uur stapvoets rijden en stilstaan. De heenrit duurde een paar uur langer dan gepland, en we kwamen na zessen -en na een beetje omrijden in de stad zelf – veilig aan bij hotel Hannong, wat pal in het centrum lag, in een mooi winkelgebied en ook op een paar minuten lopen van een oude wijk (foto is van de wijk, niet van het hotel)

waar eeuwen oude vakwerkhuizen stonden.
Wij sliepen op de 4e verdieping, en de kinderen deelden een riante kamer op de 6e verdieping; het zag er prachtig uit, mooi en fris, en na het installeren gingen we de stad in om te eten. Als je hieronder geen slideshow ziet, klik dan hier

Dinsdag reden we naar Europapark, een geweldige pretpark,- klik hier om filmpjes te zien- megagroot, en met de snelste achtbaan van Europa waar ik echt in moest, van Tim, want als ik die snelle van Walibiworld leuk vond, dan vond ik deze helemaal geweldig. Deze rit deden we op het eind van de dag, toen ik helemaal high was van alle snelle ritjes, lekkere crêpes, de hitte (30 graden) en ijs. Nou, het was wel even slikken, die eerste val naar beneden, waarbij je het gevoel hebt dat het niet veel scheelt of je darminhoud staat bijna tot aan je lippen, en dus hield ik mijn mond stijf dicht en ook mijn ogen, want ik was echt heel bang. Toen ik merkte dat ik na die vrije val gewoon nog levend en wel in mijn stoel zat, en ik nergens gênante lichaamsvocht had gelekt, gingen mijn ogen en mond open, gillen, roepen, lachen, en op den duur had ik de slappe lach, puur van de zenuwen.  Ik had de beugel die over je schoot heen gaat niet helemaal strak tegen mijn benen gedrukt, waardoor ik bij het naar beneden gaan bij elke daling ietsje los van mijn zitting kwam met mijn billen, heel eng, maar ook wel heel lekker. Je kan niet uit de stoel vallen, het zijn kuipstoeltjes waarbij de beugel zorgt voor voldoende afsluiting. De keer hierop had ik wel nog iets verder doorgedrukt, en dat maakte de rit minder spannend, en ietsje pijnlijk, vanwege de druk op de benen.  Onderstaand filmpje is gewoon van Youtube gepikt, het duurt maar 3 minuten
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=HlLHNeYu1kc]
’s Avonds weer in Straatsburg aangekomen gingen we na het eten terrasje pikken op het plein bij de kathedraal, waar we tegen half 11 getrakteerd werden op een schitterende lichtshow.

onderstaand filmpje heb ik gemaakt, de kathedraal kreeg ik er niet helemaal op, omdat het plein te klein of de kathedraal te groot was. 2 Dagen later zaten we er pal voor op terras, en toen was het nog mooier!
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=qq9pSnmilLY]
Woensdag hebben we de stadswandeling gemaakt, voor de helft, want het was zo warm, dat Suzanne flauwviel, toen we net op het punt stonden te gaan lunchen, en ik even op het markje bij de kraampjes wilde kijken. Gelukkig had ze zich niet bezeerd, ze kreeg water en een natte doek van een kraamvrouw marktvrouw, en een glas cola van een ober van een terras. Vrij snel bekomen van de schrik en het flauwvallen werden de magen gevuld, en besloten we de rest van de middag maar te vullen met op terrasjes zitten bij de kathedraal, mensen kijken en praten. Donderdag hebben we eerst de stadswandeling afgemaakt, en etalages gekeken

het was nog steeds erg warm, dus dook ik met de meisjes een grote koele winkel in, terwijl de mannen gingen karten, want die zagen shoppen niet zitten.

Goed geslaagd -want overal uitverkoop- togen we voor een korte opfrispauze terug naar het hotel, en toen de mannen ook zover waren, zijn we lekker gaan eten, tapaz, mjammie!

Als afsluiting weer terrasjes gepakt bij de kathedraal, alwaar straatartiesten ons vermaakten tot de lichtshow weer begon, (geen foto’s, want de digi bleef op hotel), waarna we lekker gingen slapen.

Vrijdag was weer een hete dag, maar met af en toe bewolking was het wel te doen, en we vermaakten ons weer in Europapark, waar de wachttijden voor de ritjes korter waren dan eerder. Zo kon het gebeuren dat we tot 2 keer achter elkaar in de heftige achtbaan gingen, waar het me weer opviel dat er bar weinig dames van middelbare leeftijd (waaronder ik me nu ook mag scharen) meegingen. “Stoere mama”, zeiden ze, omdat ik het aandurfde, en zo voelde ik me ook 🙂 . Toen we bij een waterbaan (in boomstammen) in de rij stonden, werden we hevig nat ‘gespetterd’ (ging gewoon met handen vol) door jongelui die in de boomstammen langs kwamen varen, en hoe verfrissend het ook was, de maat was op een gegeven ogenblik vol. Tim draaide het dopje van zijn waterfles los, en toen de volgende boomstam met baldadige jongens ons nat begonnen te spetteren, gooide hij zo bijna een halve liter water recht in het bootje; het water raakte de gasten vol in hun gezicht, en ze schrokken zich rot! De mensen voor en ons in de rij moesten lachen, en applaudisseerden om Tim z’n actie, de duimen gingen omhoog.

Toen we om 6 uur vertrokken om via Brussel en Antwerpen naar huis te rijden, hadden we niet kunnen bevroeden dat deze rit bijna langer duurde dan de heenweg, en weer was het Tim die zijn 2 uur durende rijtijd vulde met file rijden. Gelukkig voor hem was hij om 2 uur (midden in de nacht) wakker en fit genoeg om een eindje na Brussel het stuur over te nemen van mij, en om iets voor 3 uur waren we thuis.

Kijk, het is nu al te lang, ik ga verder op een nieuwe pagina