We lopen door de supermarkt, m’n oudste 2 spruiten en ik, en elk gaan we een andere kant op,  zoekend naar wat we moeten hebben, zodat we ook weer snel weg zijn, want met de Olympische spelen aan de gang, willen we eigenlijk niks missen. Jammer dat Mr Bean niet mee doet met de rekken of de ringen, zijn optreden in het begin was geweldig!
[youtube http://www.youtube.com/watch?v=6TmTwMVCUWA]

Een klein manneke van een jaar of 8 zo schat ik, stond in het begin van de winkel met een mandje en een oude dame had hem geholpen, dat zag je aan haar “blij dat ik kon helpen” blik, toen de jongen haar bedankte en hij een doosje in zijn mandje stopte. Toen ik halverwege de winkel was, stond een andere vrouw hem iets aan te wijzen, en ook nu stopte hij iets in het mandje toen de vrouw tevreden lachend weg liep.

Jong geleerd, oud gedaan,  goed hoor dat zo’n jochie durft te vragen waar iets is, als hij het niet weet, want zo stronteigenwijs als mannen kunnen zijn op latere leeftijd, liever uren zoeken dan een vreemde de weg vragen, dat kan niet vroeg genoeg afgeleerd worden. Ik loop langs de kaasafdeling, als ik het ventje daar zie staan, turend naar de spullen achter de glazen deuren van de koelvitrine, met in zijn hand een joekel van een boodschappenbrief, A4 formaat met een paar groot geschreven woorden. “Kan je het vinden?”, vraag ik, en hij schud zijn hoofd. “Mozzarella, bij de kaasafdeling”, leest hij op van het papier, en dan kijkt hij met een “Wáár dan??” blik naar de spullen in de vitrine. Ik wijs hem de zakjes aan, en zie mijn oudste spruiten mijn kant op lopen. “Alle vrouwen uit de winkel eten uit zijn hand”, zegt Tim lachend, het jochie nakijkend, “dat komt wel goed met die jongen”.

Evelien heeft bijna een “mama-moment”, vertelt ze met rode hoofd, als ze een pak ijsthee in het winkelwagentje legt. “Toen ik de ijsthee wilde pakken, stootte ik een fles frisdrank van het rek. Gelukkig kon ík de fles wél opvangen, maar ik zag het al helemaal gebeuren, een stuiterende spuitende fles, en allemaal boze klanten.” We lopen grijnzend verder, gelukkig dat er niet gedweild hoefde te worden, wat was dat een toestand toen.

We zijn aangekomen bij de verzorgingsproducten, en terwijl zoon en dochter zich verdiepen in de shampoos en haargels, sta ik bij het feestpapier te kijken, zoals we maandverband en zulks noemen, want o-o-o wat een feest. Ik kijk bij de inlegkruisjes, wat er zoal aan verschillende soorten zijn, en lees op de verpakking van het huismerk: “ademend en geparfumeerd met verzorgende kamille”.  Een kamille lucht, je zou maar in een pretpark of zo lopen, krijg je opeens allemaal insecten achter je kont aan,
“waar staan die bloempjes, ik ruik ze wel, maar zie ze niet”.

Bij het “ademend” aspect slaat mijn fantasie helemaal op hol; ik zie het al voor me, een hijgend blazend inlegkruisje in je onderbroek, die door al dat geblaas bol komt te staan, en ik grinnik. “Wat staat mama daar nou weer te lachen?”, hoor ik Evelien aan Tim vragen, en als ik het vertel, moeten ze ook lachen. “Mama toch.” A dirty mind is a joy for ever, en het maakt het saaie boodschappen doen wel veel leuker, zo.