“Kijk, daar gaat een kolibrivlinder”, zei ik tegen Suzanne in het kader der opvoeding, toen we ’s morgens in de keuken bij het aanrecht stonden te kletsen en naar buiten keken. Het beestje lande op de top van een bamboestok, en ik liep gewapend met mijn echte (spiegelreflex) camera op blote voeten naar buiten, want dat wilde ik wel van dichterbij bekijken.
De kolibrivlinder bleek een ordinaire libel te zijn, en ik schaamde me dat ik mijn dochter verkeerd had ingelicht, foei.
Maar er was niks ordinairs aan dit beestje, wat een sierlijke pootjes, en die ragfijne vleugels, oh, ik zie er een quiltpatroon in! En wat kan een andere achtergrond toch een verschil maken in de foto

nog eentje
Diep onder de indruk van de schoonheid van de natuur liep ik weer naar de schuifpui en mijn oog viel net op tijd op dit stilleven, anders was ik er in gestapt en had ik veel smurrie van tussen mijn tenen kunnen vissen; o getsie, ik moet er niet aan denken….. Dit is al wat er over is gebleven van wat een uur eerder een vrolijk huppend en vliegend vogeltje was, de pootjes, een veer en de darmen; de kat was sneller. Even later zag ik een ekster met de kliekjes er vandoor gaan, en dan is de natuur toch wel weer mooi, er wordt niks verkwist.