Het is 1 december, Sinterklaas en de kerstman staan bijna voor de deur, de kerstboom is al aangeschaft maar hoeft nog niet in huis, en de kleine katten lopen sinds een week door het hele huis en het gaat wonderwel goed tussen de “oudjes” en de pubers.  Jon (slapend op de lichte quilt) zoekt Loki veel op, “maar wel met behoud van distantie”, laat Loki met een brom weten, en Zopje vindt het ook niet meer zo bedreigend en kruipt overdag gewoon weer bij mij op schoot als er plek is in plaats van naar boven of buiten te willen gaan.

Maar hierover meer in een andere blog, ik wil eerst vertellen over een workshop scones maken van twee weken geleden. Ik had begin november op de facebookpagina van Hightealicious gezien dat mijn quiltvriendin Joan deze workshop ging geven op de 17e november en dat er nog enkele plaatsen vrij waren; ik had al iets op de agenda staan voor die dag en vond het jammer dat ik niet kon, maar plots bleek het geplande niet door te gaan, dus snel Joan gemaild en hoera, ze had nog een plekje vrij.  Joan en ik zaten voor 2007 heel wat jaren op dezelfde bee en kwamen geregeld bij elkaar op de koffie/thee tot ze naar het hoge noorden verhuisde, naar Beetgum, een paar jaar later verhuisde ze naar Dordrecht. 
De workshop was  hier van 15.00 tot 16.00 uur, Dordrecht is voor mij iets meer dan een half uurtje rijden, en vanwege gebrek aan verkeersdrukte verliep de rit vlot en kwam ik ruim op tijd aan. Blij met een parkeerplaats voor de deur

Gelijk met mij kwamen nog twee dames aan en bij binnenkomst werden we begroet door Joan, we waren te vroeg en mochten in de zaal even wachten tot we met z’n zessen waren en mochten we de keuken in om te gaan bakken, de volgende groep dames die hierna binnen kwamen druppelen kreeg thee met verse scones en waren na ons aan de beurt in de keuken.

Joan begon gelijk met voorstellen en uitleggen, en zo stonden we in no-time tot onze ellebogen met onze handen in de kom om boter en bloem enzo te mengen,

daarna gingen de eieren en karnemelk erbij (niet meer met blote handen werken), en de hieruit voortvloeiende deegbal moesten we een beetje in vorm kloppen om er 12 scones uit te steken, op de foto zie je ons de scones afstrijken met ei,

het was echt in minder dan een half uurtje gepiept. Papiertje met naam erbij, en hup de oven in.

Ik gebruikte met uitsteken een iets te grote steker, en enkele scones zagen er gecrasht uit,

maar dat mocht de pret niet drukken, ze smaakten er na het bakken niet minder om, zo bleek later. De keukentafel als een slagveld achterlatend mochten we aan de thee met scones van Joan in een prachtige kamer van het Patriciërshuis, echt koninklijk en heel Engels.

en een kwartier later werden de bakplaten met onze baksels naar binnen gebracht. We mochten er niet aankomen, kans op inzakgevaar dreigde anders, maar we mochten wel al de heerlijke geuren opsnuiven. Dit was mijn batch, ik moest lachen toen ik ze zag, vooral om dat kleine hompje, dat heb je als je niks kan weggooien, zelfs de scraps krijgen een kans.

Toen ze voldoende waren afgekoeld werden ze in knalroze tasjes gestopt om mee naar huis te nemen.

Maar we hoefden nog niet weg,  we smulden nog van de door Joan gebakken scones

en kregen nog een kopje heerlijke Earl Grey thee met lavendel. Volgens mij heb ik dezelfde prent van het servies op stof staan, mooi hoor. Toen iedereen naar huis was hebben Joan en ik nog een tijdje aan tafel gezeten om bij te praten, echt een geval van long-time-no-see, veel te lang geleden en zeker voor herhaling vatbaar.  Het was een dag met een gouden randje.