Maandagochtend mocht na 5 weken draagtijd het kunststof gips eraf, hieronder zat een ledemaat die helemaal niks weghad van mijn arm, beetje rare vorm, kleur zag er ook niet fijn uit, en de huid voelde leerachtig dik en stijf.
Alleen al de gedachte aan een aanraking of beweging gaf mij de rillingen, dus toen de orthopedische chirurg zei dat hij er even naar wilde kijken, voelde ik me helemaal niet zo dapper, maar tot mijn opluchting hoefde ik mijn arm alleen maar wat hoger te houden zodat hij er alleen maar naar kon kijken met zijn handjes op de rug, en toen mocht ik even een eindje verderop me melden voor een foto.
DH droeg mijn jas, tas en vest, en ik hield mijn arm en hart vast, want voor de foto moest de arm op de plaat gelegd worden, beetje draaien, en aiai, dat draaien he, daar had ik de vorige keer geen fijne ervaring aan over gehouden. Het was druk in de wachtkamer, we vonden een plekje aan de tafel, waar puzzels en kranten lagen, en toen was het wachten op m’n beurt, ongeveer tien minuten later. De röntgenassistente die me hielp was een schat die snapte dat ze nergens aan moest komen, in tegenstelling tot haar voorganger een paar weken geleden, dat was een “stel je niet zo aan” type, die met een geïrriteerde blik en bruuske beweging mijn hand goed draaide. Op zo’n moment snap ik lichte geweld (trap tegen scheenbeen) wel. Toen ik de kleedkamer uit liep om DH te halen, zag ik klein knulletje met zijn arm in een draagzak en zijn gezicht tegen de borsten van zijn moeder zitten, hartverscheurend huilen van de pijn. Ik wenste de bezorgd kijkende moeder sterkte, en we liepen terug naar de gipskamer, waar we gelijk mee mochten lopen met de arts.
Na aandachtig bestudering van de foto (de li foto is nu, de re. is van 8 dec, hierop is de breuk goed te zien)
gaf hij het groene licht om zonder verdere behandeling naar huis te gaan, het zag er keurig uit, ik moest thuis meerdere malen per dag goed oefenen in een warm badje, micro bewegingen maken en dan zou ik vanzelf merken dat ik elke dag mijn hand iets beter kon bewegen, fysio was niet nodig. Ik kreeg gelukkig wel voor eventjes een brace om, maar dit was alleen voor ’s nachts of als ik mijn arm echt wilde beschermen tegen stoten. Met het verlaten van de gipskamer zagen we het kleine ventje met zijn moeder zitten, zijn snoetje bleek en betraand, wat was ik blij dat ik dat al achter de rug had, maar ik was er nog niet. De brace leek een ideale oplossing,
maar het ligt nu al werkeloos in mijn nachtkastje, ik heb hem de eerste nacht al na een paar uur afgedaan, het voelde scherp en hard aan, elke druk was er eentje teveel, en nu slaap ik in de waakstand met mijn onderarm op een kussen, wachtend op betere tijden. Ik moet nog even geduld hebben, zucht, mijn potje is wel al ver leeg. Positief geluid: ik ben geen gram aangekomen in deze 5 weken, en dat met de feestmaand!