Al weken stoorde ik me aan het onkruid dat vrij woest tegen onze schutting aan groeide bij de oprit van onze achterburen, het begon me steeds meer te irriteren elke keer als ik er voorbij reed.
Nou kan je twee dingen doen, a: je gaat je er steeds meer over opwinden (negeren is geen optie) en krijgt een steeds grotere hekel aan de achterburen of b: je pakt het zelf even aan. En dat heb ik dus vanmorgen gedaan, uiteraard wel eerst afgestemd met de achterbuuf.

Gisteren tegen zessen zag ik beide auto’s op hun oprit staan en belde aan, een labrador kwam blaffend en kwispelend aanrennen naar de glazen voordeur, de vrouw (55+er) die de deur wilde openen had grote moeite de hond onder controle te krijgen, de deur ging maar op een kleine kier open. Ik stelde me even voor (zij zijn er komen wonen een paar maanden voordat wij verhuisden in 2007) en vroeg haar of ze het goed vond dat ik een dezer dagen het onkruid bij de schutting weg ging halen. Het was even stil aan de deur, zelfs de hond wist niet wat hij moest blaffen, en even dacht ik geen contact te hebben met de vrouw die een vermoeide indruk maakte.
Gelukkig kwam er toch een reactie, ze stamelde dat ze er geen probleem mee had, het was immers toch ons onkruid….. en terwijl ze dit zei besefte ze dat ik niet blind was en ook de rest van hun voortuin had gezien, binnen de perken was het onkruid daar ook helemaal aan het overwoekeren.  Zuchtend -alsof ze net een tweeling eruit had geperst- zei ze dat hun tuinman er de brui aan had gegeven, en ze op zoek waren naar een andere. Ik liet de naam van mijn favo tuinman Ossenblok vallen, zei dat ze dus niet moest schrikken als ze iemand bij de oprit bezig zag, en met een groet ging ik weer naar huis.
Vanmorgen trok ik de stoute handschoenen aan en ging gewapend met vuilniszakken, een emmer, gereedschap en het handige kniebankje de 9 meter onkruidgolf eruit halen. Het was heerlijk weer, het vroor niet meer, het was windstil en het zonnetje deed goed zijn best.

De volle emmer leegde ik steeds in de vuilniszak, en toen deze voor 1/3-e gevuld was, begon hij al flink zwaar aan te voelen. Ik pakte de zak en gooide hem zo hup over de schutting onze tuin in bij een punt waar ik wist dat niks kapot kon gaan. Net op dat moment liep er een man en vrouw langs die mij heel geschrokken aankeken, ik wilde zeggen dat ik in het huis achter de schutting woonde, maar ze versnelden hun pas en liepen gehaast door. Ojee, ik hoop nu niet dat de achterbuuf een naam gaat krijgen van asociaal of zo.  Toen de tweede vuilniszak over de schutting ging keek ik wel eerst of er niemand aan kwam.
“Veel beter zo”, zei de achterbuuf die net aan kwam rijden toen ik bijna klaar was. Ze zei dat ze zich had geschaamd nadat ik gisteren weg was, maar vanwege haar rugklachten kon ze niet in de tuin werken, en het kapot spuiten van het onkruid hadden ze van het najaar ook vergeten te doen. “We doen allemaal ons best, soms is de rek er uit”, zei ik, en pakte mijn boeltje op en viel aan op het laatste stukje, me ondertussen afvragend waar haar man in dit hele verhaal was.  Ach, maakt ook niks uit, veel weten maakt niet gelukkig, maar een schoon stoepje wel 🙂 en zo zat ik een uur na aanvang alweer aan de koffie, thuis.
Zo, die irritatie is weg, ik ben later even met de digi terug gegaan om een goede foto te maken, want met mijn iPhone is het soms toch behelpen als er schaduwpartijen zijn.
en nu ga ik verder met onze eigen voortuin, het is een monnikenwerk, maar door elke week een vierkante meter split te zeven kom ik er wel, ooit.