"nee nee, als ik dat goddelijke lijf terug wil krijgen van voor de chemo, dan moet ik er goed tegenaan gaan."  Op dat moment was het juist stil (men zat uit te puffen) en iedereen hoorde het luid en duidelijk, en gelachen dat we hebben. Je moet het ook voor je zien: een vrouw van 44, maatje 48 met een strakke zwarte stretchy kniebroek en een dito bruin haltertopje, blubberbuikje, blubberbillen.

Toen ik naar huis reed leek het alsof ik uit mijn lichaam was getreden, zo moe was ik. Maar na het douchen voelde ik me zo fel en fit, zal wel van de adrenaline zijn gekomen. Nu voelen mijn armen en benen als lood, mijn gewrichten lijken wel te gloeien, terwijl ik daar tijdens het trainen geen last van had. Ik heb nog geen moment stil gezeten; durfde ik niet want dan zou ik niet meer omhoog komen en er moest nog gekookt worden en zo. Nu is alles klaar, de vaatwasser draait alweer en de was hangt ook al en nu mag ik crashen met een mok thee.