Jaren geleden ben ik ermee begonnen, we kregen een folder in de bus van een Duits bedrijf dat met koelwagens langs huizen trekt om hun diepvriesproducten aan te smeren te verkopen. Ik noem dit bedrijf voor het gemak maar A.  Het leek me wel wat, gewoon om een keer te proberen, en ik kocht wat bij die aardige meneer met een vlotte babbel. A had lekkere producten, dus 3 weken later, toen hij aanbelde, wilde ik weer iets proberen, en 3 weken later weer. Toen ik ziek werd, was het helemaal makkelijk, we schaften een hoge diepvrieskast aan en toen hadden we ruimte te over om voor weken lang eten op voorraad te hebben, en we waren een hele goede klant bij A. Die medelevende en steeds aardiger wordende meneer ging voor zichzelf werken, als franchiser bij een diepvriesbedrijf B, en hij vroeg of ik bij hem klant wilde worden, ach, hij was zo aardig dat ik een startende ondernemer best wel wilde helpen. Ik wilde me als klant afmelden bij A, maar dat ging niet zomaar, de regiomanager van A kwam na mijn telefoontje zelf langs met zijn koelwagen, bijna smekend om klant te blijven. Toen ik zei dat ik sinds ik weer beter was niet veel meer nodig had, werd me verzekerd dat ik echt niet elke keer iets hoefde te kopen, als ik maar klant bleef.

Ik heb sindsdien 2 koelwagens die een paar dagen na elkaar bij ons langs komen, en de eerste tijd kocht ik iets bij A en iets bij B, en ik zag toen dat B een stuk goedkoper (maar nog altijd flink prijzig) was dan A, kocht ik steeds minder bij A. Bijna 2 maanden geleden zei ik tegen meneer A dat ik niets nodig had deze keer, en toen werd hij een beetje boos. "Potverdorie (zei hij echt), kom ik speciaal voor u terug, en dan hoeft u niets. Wilt u de volgende keer opbellen als u niks wilt, dan hoef ik niet voor niets langs te komen."

Perplex, mond vol tanden, afgezakte broek, hangtieten, ze passeerden allemaal de revue. En dus toen de postbode de kaart van A bracht, dat A een week later weer langs zou komen, belde ik gelijk op; ik had niks nodig. Dit zou doorgegeven worden. Achteraf gezien had ik me toen al als klant moeten laten schrappen van hun lijst.

A kwam niet, en dit beviel me wel, nu hoefde ik alleen bij B een dingetje te kopen, niks kopen vond ik nog wel zielig, met de crisis enzo. B kan je zo aankijken met zijn bambi-oogjes, durf dan nog maar "niks nodig deze keer" te zeggen.  3 Weken later stond A opeens voor de deur. Ik deed open, zette me schrap en zei dat ik niks nodig had, en nog voordat hij zijn mond kon open trekken, zei ik er snel achteraan dat ik geen kaart had gekregen dat-ie ging komen, en dat ik daardoor niet had afgebeld. Stom eigenlijk dat ik het gevoel had me te verantwoorden aan hem. En zo glijerig als een verkoper kan zijn, zei hij dat dit toch niet erg was "beste mevrouw", dat hij over 3 weken weer langs zou komen; hij schudde me vriendelijk de hand, en weg was hij, mij verbaasd achterlatend. En dan zeggen ze dat wij vrouwen onvoorspelbaar zijn?

A ga ik nu definitief -over de telefoon- afzeggen, B houd ik voorlopig nog wel aan, enkel vanwege de kip-cordon bleu, die is daar zo lekker. Maar misschien is die van de Lidl -binnenkort ook eentje in onze woonplaats- wel net zo lekker, en dan mag B ook aan ons huisje voorbij rijden, want aan de deur wordt liever niet meer gekocht. Dus ik ga sterk zijn, over een tijdje, ja, ik ben slap, ik weet het.