In het kader van opgeruimd huis geeft opgeruimd geest, of iets van die strekking, ben ik aan het opruimen in de garage, want 95% van wat daar in die meterslange en 3 meter hoge kastenwand staat, heeft al 5 jaar geen daglicht gezien. En volgens Hilde van Yourganize is dat toch wel een reden om het dan ook definitief op te ruimen. Huppetee weg ermee. Nou, huppetee lukt nog wel, uit de kast en dan even bekijken wat er in zit, maar dat “weg ermee” lukt me niet. Ik voel me gebonden aan sommige spullen. En waar heb ik het over? Dozen vol oude studieboeken, oude regenpakken,  plakkerige Tupperware, bijeengeraapt spul uit een garagedoos met oa gordijnrunnertjes, altijd handig om te bewaren. Nog wel eens. Die laatste 2, daar heb ik geen moeite mee om weg te doen, maar dan kom ik dit tegen:

My Little Pony, een hele grote opbergbak (waar zijn de pony’s er moet dus nog een bak zijn) vol met huisjes, karretjes, plateautjes, wagens en meer van zulks van hard plastik. Ik zie mijn dochters er nog mee spelen, elk vrije minuut, en ik moet mezelf bij de kladden grijpen om het niet terug in de kast te zetten. Ik heb de zegen gekregen van mijn dochters, ruim toch op, wij gaan er toch echt niet meer mee spelen. Nee, de verhoudingen zouden zoek zijn, op de grond zitten spelen zou nog wel gaan, maar die lange benen zouden toch in de weg gaan zitten, en of ze dan ook met zulke hoge stemmetjes zouden praten, ik weet het niet.

Opruimen maar, maak er maar andere kinderen blij mee, of zitten ze allemaal achter de computer tegenwoordig, of op de bank te spelen met de nieuwste Nintendo of Wii?