Maandag 4 uur ’s middags, nog 1 uur en de winkels sluiten en mij bekruipt een onrustig gevoel; hebben we niks vergeten voor de kerst, komen we niks te kort. Ik ben deze dag niet de deur uit geweest, Perry en Evelien hebben de laatste boodschappen gedaan – vlees en groenten en nog de nodige koekjes en snoepjes-, en eerlijk gezegd, als ik zo naar de kasten kijk kan ik me niet voorstellen dat we iets zijn vergeten. Maar die onrust…. "Ik ga nog even de stad in, ben zo terug." roep ik naar Perry, die me lachend aankijkt. "Wordt je zenuwachtig meisje?", vraagt hij plagend, ik knik en antwoord dat ik Linda meeneem, een grote zwarte tas met ‘Linda’ er op geschreven, zat vorige maand kado bij het blad Linda. Evelien vraagt of ik printerpapier wil kopen voor haar, hoera, ik heb een doel. In de stad duik ik eerst V&D binnen, printerpapier en oja, koffiebonen, 3 grote zakken. Stel je toch voor dat je zonder koffie komt te zitten, onvoorstelbaar. Koffie en papier in de Linda, toch wel handig, zo’n grote tas. Ik zie een ordner in hip blauw/groen met leuke print, onmisbaar zo daags voor Kerst om mijn boekjes van keukenapparatuur in te stoppen. Gekocht natuurlijk. Ik kijk nog even rond bij V&D maar kan verder niks ontdekken wat onmisbaar kan zijn voor de kerst. Wip bij de HEMA binnen, je weet maar nooit en als ik een vrouw hoor zeggen dat de winkel over 10 minuten gaat sluiten wordt ik onrustig en kijk gehaast links en rechts. Veel dingen zien er leuk, schattig of handig uit, maar de kinderen zijn al uit de kleutertijd gegroeid (hoewel, soms…) en ik zit niet op kastenvullers te wachten. Tot ik leuke schaaltjes zie staan met zilveren -ietwat kitserige- krulprint, schaaltjes kan je altijd wel gebruiken en zeker met Kerstmis. Er staan er nog 5 en met een grote grijns alsof ik de eerste prijs heb gewonnen sta ik een paar tellen later bij de kassa, waar de cassiere op haar horloge kijkt, nog 5 minuten en dan kan ze naar huis. En ik ook, met een volle Linda.