oef

Vanmorgen kreeg ik amper een hap brood door mijn keel en in haast verstikkende stilte zat ik in de auto op weg naar het ziekenhuis op weg naar mijn afspraak met de specialist.  Veel wakker gelegen, heel voorzichtig draaiend en steeds voelen of ik niet teveel nat lag van het zweet. De pijn in mijn re.heup leek minder bij het opstaan, maar toen ik na het ontbijt te snel wilde opstaan vlamde het in mijn bekken op en moest ik even rustig worden, er ging teveel engs door mijn hoofd. "Zal ik morgenochtend weer hier aan tafel zitten of krijg ik ontbijt op bed van een voedingsassistent?" Snel ergens anders aan denken, nergens goed voor om nu al beren op het pad te zien.

De oncoloog was opgewekt toen ik binnen stapte, grote grijns als altijd toen hij van zijn pc opkeek naar me, "’t gaat goed zo te zien aan de uitslagen en je ziet er ook goed uit.", zei hij terwijl ik plaats nam tegenover hem. Nou", tot vorige week zou ik het me je eens zijn geweest, maar ik voel…."en ik vertelde over de pijn in de heup uitstralend naar mijn rug en het nachtzweten.

Hij keek me aan, verbaast, geschokt, maar toen -na een blik op het dossier geworpen te hebben- zei hij dat het niet verwonderlijk was dat ik last van heup en rug had gekregen, mijn overgewicht was veel te belastend. Mijn rug was nou eenmaal een zwakke plek. Het nachtzweten was van pure spanning, angstzweten dus, en het lopen in Brussel en daarna weer veel fietsen zal misschien net iets te belastend zijn geweest. Dat ik na het krijgen van de pijnklachten me heel koest had gehouden was juist verkeerd geweest, rust roest en had het ws verergerd. Maar met mijn achtergrond snapte hij het wel, maar vond hij dat ik te snel zorgen maakte; de kans dat de kanker terug zou komen was haast uitgesloten.

Hij wilde me niet binnenste buiten keren met onderzoeken enzo, al die ct-scans waren ook niet gezond. Hij wilde me over een maand terugzien, tot die tijd moest ik goed bewegen, minder eten en voor nu niet vergeten te genieten van het mooie weer.

En dus stond ik een kwartier later alweer bij de auto, lachen van opluchting of huilen van ontlading? De pijn was er niet minder om geworden, maar het voelde nu wel anders; het is een rug/heuppijn die iedereen kan krijgen na overbelasting.

Iedereen opgelucht thuis, al was nog niet iedereen al wakker en uit bed.   

Zipje is ook bij de dokter geweest, hij zat loeiend in de kooi in mijn auto en terwijl ik met open ramen reed vanwege de hitte, keken voorbij fietsende fietsers raar op, waar kwam dat geluid vandaan? Ik zag het ze denken, ’t was ook geen gehoor maar daar had ZIpje lak aan. Hij liep al 2 dagen mank, gisteren was hij de hele dag ondergedoken dus moest de afspraak met de dierenarts verzet worden. Hij bleek een pijnlijke schouder te hebben, ws van te hoog gesprongen, of verkeerd terecht gekomen, of misschien wel een trap er tegenaan gekregen, wie zal het zeggen. Met een pijnstiller/ontstekingsremmer moest hij het doen en 5 dagen huisarrest, arme Zip! Dankzij de medicijnen ligt hij voor pampus, de ene keer op de bank en later weer achter de tvkast, of all places.

Vanwege verbindingsproblemen (het lukte ons niet de boel aan de praat te krijgen) ben ik laat met mijn blog, sorry. Ik heb op ‘veler’ verzoek de kleur aangepast; ik kon helaas geen andere kleur kiezen bij het vorige design.  En roepen he, als de letters nog steeds schetteren en schreeuwen (terugschreeuwen is ook een optie).

0 gedachten over “oef

  1. Dita

    Oh Shirley, ik was al een telefoonnummer aan het zoeken. Ik vond je verdacht stil. Ben blij dat het allemaal meevalt. Ik weet hoe het voelt, het blijft altijd in je achterhoofd spoken.
    En Zipje? Je moet maar denken: zo baasje zo kat:>))
    Groeten Dita

  2. Dita

    En wat ik ook nog wil zeggen: bedankt voor het veranderen van het blog. Is veel rustiger voor mijn ogen.
    ‘Dita

  3. laura Hettich

    Hee gelukkig Shirley, goede berichten uit het ziekenhuis! Lach maar lekker van ontlading meid.
    Geniet van het mooie weer, ga lekker fietsen in de ochtend als het nog lekker koel is, goed voor de spiertjes! Groetjes

  4. Guute

    Wat een opluchting Shirley! Ik kan me voorstellen dat je bij het minste pijntje van alles begint te denken. En je blog: ik ben zo gelukkig dat het iets rustigers is. ’t Was nogal heftig.

  5. Marie-Thérèse

    Gelukkig, dit is weer een gezellige site :o) Zo ken ik je weer en bedankt voor het aanpassen.
    En wat een opluchting, dat de oncoloog zo positief is.
    Ik ben zelf wat traag op mijn eigen blog en daarom staat het er niet, maar ik ben erg enthousiast over de menuservice van http://www.savingdinner.com/
    Je neemt een abonnement en krijgt dan toegang tot fantastische weekmenus. Die recepten zijn echt fantastisch en als je de Low Carb of Heart Healthy neemt eet je lekker en val je toch af. Kijk er eens naar. Misschien is het wat voor je.

  6. katrien

    Wat een spanning zeg,maar nu kun je weer opgelucht ademhalen.Hoop dat de pijn snel achterwege blijft,dus niets forseren alles rustig aan.