Ja hè Jon, we hebben nog meer te vertellen, gelukkig mochten jullie thuis blijven, lekker slapen in de tuin tussen de struikjes waar het een stuk koeler is.

Deze foto is afgelopen maandag in alle vroegte gemaakt, vlak voordat ik naar het huis van zoon en bijna schoondochter ging. Zondagmorgen was Yvonne door Tim met drie wielen door de bocht naar het ziekenhuis gereden nadat ze na buikpijn uit bed komend veel vocht en bloed was verloren (toen op een dag na 34 weken zwanger). Ze was al onder controle bij de gynaecoloog vanwege hoge bloeddruk, dus belde Tim rechtstreeks naar het ziekenhuis, waar ze het advies kregen om gelijk te komen, zelf rijden was sneller dan wachten op een ambulance. Het was een angstige rit, niet vanwege de rijkunsten van onze zoon die overal net geen dertig km te hard reed, maar omdat ze niet meer zeker wist of ze het babietje voelde bewegen. Vreselijke gedachten.

Eenmaal in het ziekenhuis gekomen werden ze opgevangen door een gynaecologisch team, en Yvonne werd gelijk gekoppeld aan het CTG apparaat; al snel klonk het geluid van het hartje van de baby als muziek in de oren, wat een opluchting. Na grondig onderzoek leek er niks aan de hand te zijn, op de wat hoge bloeddruk na, voorlopig had ze bedrust tot nader orde. Wij gingen eind van die middag even op bezoek, we losten haar ouders af die ook zo geschrokken waren, ze werden weer emotioneel toen ze ons zagen en voor we er erg in hadden, hadden we mekaar even stevig omhelsd.

Binnen gooide ik na een emotionele omhelzing van beide jongelui even een klinische blik over de patiënte die harde buik na harde buik had, het geroffel van het baby hartje klonk geruststellend en vrolijk als een liedje van Usher (https://youtu.be/GxBSyx85Kp8 ) over de speakers. Na een half uurtje gingen we weer huiswaarts, gerustgesteld dat ze in goede handen waren, Tim mocht er blijven slapen en mee eten, en het was dankzij de climate control lekker koel op de kamer.

Bij thuiskomst besloot ik om de volgende dag naar hun huis te gaan om schoon te maken, dit hadden ze samen in het weekend willen doen, maar daar was dus niks meer van gekomen. Even wasjes draaien en ophangen, stofzuiger door het huis gooien, bed verschonen, sanitair en keuken poetsen, dweilen, jullie snappen het wel, gewoon instap klaar maken voor als ze weer thuis komen. Hun katten waren blij me te zien, nee, ik ga geen bordspel doen. Toen deze dame zag dat ik geen snoepjes voor haar had meegenomen dook ze op de stoel onder tafel om daar de rest van de dag te slapen.

Tijdens de lunch kwam deze boef er gezellig bijzitten, even kijken of ik dat ook lust, zie je ze ze denken, en sprong even later ook voor heel even op schoot.

Terwijl ik wachtte tot de laatste was klaar was ging ik met de heggenschaar aan de gang in de voortuin, gewoon omdat het kon. Heerlijk, even tuinieren, voorbijgangers groette vriendelijk lachend, sommigen ronduit breed grijnzend, en ik snapte waarom toen ik mijn spiegelbeeld zag: rood bezweet hoofd en haren in een wilde bos omhoog, en uit mijn kontzak ging een rode vaatdoek die ik gebruikte om het zweet uit mijn ogen te vegen. Twee zakken vol takken en blad gingen in de achterbak van de auto, dat paste nog wel in onze kliko. Was ophangen, katten naar binnen en naar huis, het was zes uur en mijn maag rammelde. Moe maar voldaan maakte ik thuis gelijk een lekkere pastinaaksoep klaar naar dit recept , met veel balletjes uiteraard.

En de volgende dag luieren? Echt niet, hup hup samen naar de fitness om de stijve spieren weer op te warmen, rust roest.

Dinsdagavond mocht Yvonne met medicatie en bloeddruk meter weer naar huis na een dag op te zijn geweest zonder problemen, zo min mogelijk inspannen en aan de bel trekken als ze het niet vertrouwen. En woensdag moesten ze even terug komen voor een echo, alles was goed. Voorlopig ga ik dus een keer per week even langs om ze te helpen in huis en tuin, beetje van beiden waar nodig, tot de baby er is, en misschien in de kraamtijd ook wekelijks mits ik ze niet in de weg zit. Ik heb er nou al zin in; vorige week kreeg ik gewoon nesteldrang en begon bij ons de keukenkastjes schoon te maken. Ben er gelijk weer mee gestopt, het moet niet gekker worden hè.

En terwijl dit blogje wordt geplaatst zijn de tuinmannen net bezig met de twee hagen te snoeien, de jonge haag aan de achterkant wordt voor het eerst getopt op twee meter hoogte.  Ze gaan op mijn verzoek de ligusterhaag ook nog even strak trekken aan de bovenkant, dit was mij niet gelukt ‘s avonds laat (weken geleden) . Puk schoot geschrokken naar buiten toen de opper tuinman aanbelde, en nu ze aan het snoeien begonnen wist hij niet hoe snel hij weer naar binnen moest rennen. Fay bekeek het vanaf het terras en vindt het wel goed zo, dappere poes.