Om van de straat af te zijn ben ik gisteren -tot ik mijn andere quilt-in-wording dat ergens in een tasje rondzwerft weer vind- aan iets nieuws begonnen. Het werd als workshop gegeven in Elst tijdens het gezellige quiltweekend. Ik heb vrijdag kerststof (eerst oefenen met een goedkope lap) gekocht bij Janny en ben aan de slag gegaan.

vlak voordat ik nog vreder ging snijden heb ik nog een foto gemaakt, het schijnt dat je de stof niet meer herkent na afloop. Dus toen stroken gesneden en de stroken wederom in stukjes gesneden. Met een nieuw snijmes ging het als door boter zo makkelijk en al snel lagen de blokken in wording op tafel, Evelien vond het wel een leuk werk om ze zo neer te leggen. 60 stapeltjes lagen even later naast mijn naaimachine.

En zo hangt het nu tegen de designwall in mijn naaikamer, ben gewoon gaan stikken en opplakken; ik moet ze later nog goed rangschikken tot een mooi ontwerp. De blokjes zijn in 2 helften gestikt om ze later makkelijk aan elkaar te zetten.

Tim kwam net boven om zijn rapport aan mij te laten zien, beter dan de mijne ooit is geweest -maar dat zeg ik wijselijk niet-, maar niet goed genoeg vind ik; hij kan gewoon veel beter.
Populair zijn in de klas is -tot ergernis van docenten –  veel belangrijker dan goede punten scoren.

Ik tel hardop 3 onvoldoendes, maar hoho, "een 5,5 en een 5,8 is wel voldoende, 5,1  is wel onvoldoende, maar dat vak heb ik volgend jaar niet meer, en dan valt het best wel mee. En die 5,1 heb ik vorige week al opgehaald met een vette 9 dus dat is ook al een voldoende geworden."
Een 6,4 voor Engels, het is dat ik er zelf bij was toen hij geboren werd, maar een kind van mij met zo’n krappe voldoende voor Engels, hoe is het mogelijk?  Hij grijnst om mijn gemopper, hij had het vast veel erger verwacht en hij duikt zijn kamer in om huiswerk te maken. Ik hoor bijna direct een eng geluidje wat bij een mogelijk nog engere computerspel hoort en roep van achter mijn pc: "Tim, huiswerk maken kan ook zonder je pc hoor.", waarop hij terug roept : "Maar ik doe het altijd met pc aan, mam," met een ondertoontje van ‘nou moet je niet gaan zeuren’ en nog voordat hij de deur dicht doet kaats ik terug: "Ja, dat zag ik aan je rapportcijfers, uit dat ding."
Door de dichte deur heen hoor ik nog steeds dat akelige muziekje afgewisseld door de tuut-tuut-tuutjes van de binnenkomende MSNberichtjes; zo te horen zijn alle klasgenoten naar hun kamer gestuurd om huiswerk te maken.
Even diep zuchten en het over een half uurtje zal ik het opnieuw proberen maar dan anders. Het briefje voor een goed gesprek met de vakdocent geef ik aan Evelien mee om af te geven bij de receptie, anders verdwijnt dit weer in de prullenbak.