Vanmorgen was ik laat op gang, om iets voor half 11 liep ik nog in onderbroek door de slaapkamer na gedoucht te hebben toen ik de voordeur open hoorde gaan. Hè?? Snel trok ik mijn shirt en lange broek aan terwijl we iemand naar boven hoorde komen.

"Hoi", zei Tim, jas nog aan en helemaal verhit van het fietsen. "Wat doe jij nu thuis, je hoort bij de ortho te zitten, om half 11 een afspraak weet je nog?", mopper ik een beetje, terwijl mijn geest van alarmfase 4 naar de rustige mode gaat. Geen inbrekers dus. Perry gaat ook weer liggen en draait zich nog eens om. "Ja, om half 11 een afspraak, maar ik had een tussenuur en was mijn bitje vergeten en ik moet altijd 40 minuten wachten in de wachtkamer en nou wachten zij maar," roept hij vanuit zijn kamer naar me, terwijl hij plaats neemt achter zijn pc.

" ‘k Geef hem geen ongelijk", zegt Perry tegen me, terwijl ik me verder aankleed en Tim een lift aanbied; zijn fiets kan makkelijk in de bus van Perry, en als we opschieten is hij maar 20 minuten te laat. Na een beetje tegensputteren geeft hij mij toch m’n zin en even later rijden we richting ortho, wat ook richting school is.                                                                                                               Een km van school vandaan zien we een jongen -ik schat hem op 14 jaar- naast zijn fiets lopen, zware rugzak op en flinke slag in zijn voorwiel, op weg naar de fietsenmaker die dicht is op maandag en wat hij dus waarschijnlijk niet weet. "Aah ’t is zonde, ik zal hem als ik hem op de terugweg tegenkom wel een lift geven naar school, zijn fiets kan dan gelijk mee," zeg ik zo tegen Tim die daarop een verbaasde blik mijn richting op werpt.                                                                                      "DUH, en jij denkt dat hij dat gaat doen? Niet dus." Mijn moedergevoel krijgt een flinke knauw, "zie ik er niet betrouwbaar uit dan?", vraag ik geschokt aan hem. "Laat ik het zo zeggen mam, als iemand mij een lift aan zou bieden dan zou ik zeggen dat ik er bijna ben en dat ik het niet doe, ik ga toch echt niet bij een vreemde in de auto stappen zeg." en daar heeft hij gelijk in, zo hebben we de kinderen opgevoed, maar het doet mijn ego geen goed dat ik als onbetrouwbaar bekeken zou worden door andere kinderen.

"Maar als jij mij een lift aan zou bieden, dan zou ik niet aarzelen hoor", zegt Tim lief en mijn hart maakt een sprongetje. Zie je wel, ik zie er betrouwbaar uit, als een echte moeder. Maar dan komt de ontnuchtering:  "Jij bent tenslotte mijn moeder."