Moe van 1½ stevig doortrainen en dan snel nog wat boodschappen doen, kwam ik thuis in een keuken vol kwebbeltantes, 3 stuks. Ik trof Suzanne op haar hurken voor een kastje, ze stond net op het punt een pak speculaasjes open te maken. "Hier, neem liever een lekkere mandarijn, is veel gezonder voor jullie," zei ik, terwijl ik één van de twee netjes grote mandarijnen (van AH) op tafel legde, in de hoop dat ze ook echt lekker waren. Met mandarijnen moet je maar geluk hebben. Maar ze waren zowel zoet als sappig, de dames wilden er alle drie nog eentje. En maar kwekken tijdens het pellen, Suzanne trok lucht langs achter (heeft ze niet van een vreemde) en kletste tot ze door nr 2 in de reden gevallen werd. Nr. 2 had een stem als een misthoorn en dan wil je wel zwijgen, doorpraten heeft gewoon geen zin want je komt er niet boven uit. Nr 3, ’t is zonde, die kwam pas aan de bak met vertellen als nr 1 en 2 een mandarijnpartje in hun mond hadden gestopt en nog niet hadden doorgeslikt, en ze sprak met zo’n zacht stemmetje dat ik haar wel kon zoenen. Mijn hoofd liep nl heel erg om; ik was bezig met lasagne te maken en dat moest 3 kwartier in de oven dus moest ik wel tempo maken, terwijl mijn lijf snakte naar even zitten en wat drinken in alle rust. Toen ze bijna klaar waren met mandarijnen eten heb ik ze naar buiten gestuurd om daar verder te kletsen, mijn arme oren…. De lasagne was heerlijk en het ereste netje mandarijnen zijn op, ik ga er morgen nog meer halen. Het zijn de grote mandarijnen dus, die uit Spanje.