Dinsdagavond ging het aan elkaar naaien van de loterijblokken met een hindernis gepaard, mijn trouwe Pfaff deed het na het op de tafel zetten niet meer, er kwam nog wel geluid uit, maar de naald bewoog niet.  Janny bood gelukkig haar Pfaff aan, zodat ik toch verder kon naaien, en ik stopte de mijne terug in de koffer. Hier was ik vorige week gebleven, de buitenste rand lijkt zwart, maar is donkerblauw.
Ik kreeg zoals verwacht niet alles af, dus maakte ik voordat ik de blokjes mee naar huis nam nog een foto, voor het geval ik ze door elkaar zou gooien. 
Op weg naar huis rijdend dacht ik alleen maar aan Pfaffje, wat was er kapot en hoeveel ging me dat grapje kosten? De straat inrijdend schoot me iets te binnen, zou het spoelopwindertje misschien aan hebben gestaan, zou dat het kunnen zijn? Ik gaf een diepe zucht van opluchting toen ik zag dat dit inderdaad het geval was, dit is me nog niet eerder overkomen, wel bij de Bernina, hierbij stoot je sneller tegen dat opwindknopje, maar bij de Pfaff zit het onder een klepje. Opgelucht werkte ik verder aan de quilt, de losse blokken werden rijen en de rijen werden een groot deel, en zo ziet het er nu dus uit.

De losse blokken die nu tussen de twee delen zitten waren verkeerd in elkaar gezet, maar waren op eentje na al door Janny gefixt, ik dacht dat ik ze thuis alle vier nog moest veranderen; suf dat ik de resterende blokken van deze twee rijen niet heb meegenomen, maar nu heb ik wel wat om te doen volgende week op de bee, alsof ik me er altijd zit te vervelen.

Morgen ga ik met mijn moeder naar de Helmondse quiltdag, georganiseerd door Sabine, we zijn dan een hele dag onder de pannen, genieten van al het moois wat we zien, voelen, proeven, horen, winnen en krijgen.