leeg

Met tegenzin sleepte ik me uit bed om half 7, met een hoofd als een ketel en een zwaar gevoel alsof er een lange loodzware dag in het verschiet ligt. Ongesteld, ook dat nog, en voordat je het weet is het tijd om de deur uit te gaan en ik ben niet vooruit te branden. Denkend dat met de auto Suzanne naar school brengen een makkelijke en snelle oplossing is sta ik even later ramen te krabben en binnenruiten te ontwasemen met draaiende moter. Na 5 minuten zitten koukleumen in de auto wachtend op meer zicht door het voorraam, merk ik op dat we als we met de fiets waren geweest er al bijna zouden zijn geweest. En dat mijn stemming er in ieder geval ook beter op zou zijn geweest. Maar dat we het dan wel heel koud hadden gehad, kouder dan nu, merkt Suzanne op. En zo rijden we weg en 20 minuten later ben ik weer thuis.

Wat heb ik zin om terug het nest in te duiken, dekens over me heen trekken en lekker een gat in de dag slapen; Suzanne eet tussen de middag toch bij een vriendin. Maar helaas, om 10 uur komt er een mannetje kijken naar ons dak; ik heb eergisteren een heel stel bedrijven gebeld met de vraag of ze bij particulieren dakgoten en ramen schoonmaken, en ik kreeg er maar van 1 een reactie van "mailt u uw gegevens maar door, dan zal ik wel zien", want hij deed in principe geen particulieren.

Gisteravond heb ik Evelien haar laatste Gardasil injectie gegeven, gewoon hup in de bovenarm i.m., ik bedoel, ik heb zoveel prikken gegeven als verpleegkundige (en ook bij mezelf vorig jaar) en zag hoe de assistente van de dokter dit al 2 keer had gedaan bij haar. Moeten we ons daarvoor haasten om op afspraak te komen,  lang wachten in de spreekkamer tussen al die snotterende, hoestende zieke mensen, voor een werkje van nog geen minuut? Dus heb ik het gisteren zelf gedaan en laat deze nou net pijn doen, meer dan die van de vorige keer zegt ze. En nou denk ik, had ik ’t maar niet gedaan…. maar zoals ik ook al tegen Evelien heb gezegd: voor hetzelfde geld had de assistente hem gegeven met dito resultaat, een stijve pijnlijke plek. Trouwens, die van de vorige keer voelde ze ook zeuren dus moeten we nu ook niet zeuren. Maar ik doe het nooit meer, een prik bij mijn kinderen zetten, beter dat ze op de dokter of assistente mopperen dan op mij. Dit is niet goed voor mijn humeur, ik ga een sloot koffie naar binnen werken en dan toch maar even wat doen, actie.