Waar een klein mandje toch groots in kan zijn…Zopje gleed steeds van mijn schoot af, toen hij er op zat en ik het vertikte om te stoppen met achter de computer werken; ik wilde nog ‘even’ alle links op deze nieuwe blog zetten, en zijn aanwezigheid, of beter gezegd de aanwezigheid van een steeds omhoog schietend achterwerk, werkte niet echt prettig. Hij sprong van schoot, keek even of het op de andere kamer -waar het altijd zo lekker naar sokken, slaaplucht en verse popcorn rook- wel goed toeven was, maar ook daar was de schoot niet beschikbaar, en zo kwam hij weer terug bij mij. Waar hij gisteravond in de platte bak op de quilt had gelegen, stond nu een mandje, dat had hij eerder al gezien, met een lapje op de bodem, en dat lapje kón niet anders dan lekker liggen, wist hij zich te herinneren van de andere lapjes. Of hij er in paste, daar twijfelde hij niet over, er werden 2 rondjes gedraaid, en zwaar spinnend liet hij zich toen zakken, joh dat lag lekker klem!

“Kijk, ik kan mijn pootjes zelfs nog een beetje strekken”, verzucht hij, en dan valt hij in een diepe slaap.