In mijn ooghoek zag ik Puk door de tuin lopen met zijn kopje hoog in de lucht, ojee, die houding betekent meestal dat een kat iets in zijn bekje heeft, dus ging ik er snel achteraan. Niet te snel, want dan willen ze nog wel eens wegrennen met hun prooi. Puk zat op het grasveld naast het huis en keek naar iets lichts op het gras vlak voor zijn pootjes, het leek wel een groot blad. Fay en Sherlock waren ook aangeschoven en keken naar het lichte ding, “dat nou toch is?” (Zinnetje komt uit de kindertijd van onze oudste spruit, ze sloeg het woordje ‘wat’ over, en tijdens het uitspreken van de vraag gingen haar schoudertjes omhoog en stak ze haar handjes uit 🤷‍♀️, te schattig. En dat verkapte zinnetje is voor altijd blijven hangen bij mij.)

ik raapte het lichte ding op, het bleek een joekel van een kikker te zijn die met zijn buikje omhoog op het gras neergelegd voor dood had gespeeld, zijn handjes hield hij ter bescherming voor zijn oogjes. Een paar stappen opzij liet ik het arme beestje los in de vijver, hij bleef een paar tellen doodstil liggen en met een krachtige schoolslag dook hij toen onder.
Puk, Fay en Sherlock waren nog een hele tijd het grasveld aan het afspeuren naar de kikker, want hij kon toch niet zomaar zijn verdwenen?
Als ik nog even in de tuin rondloop volgt Puk me op de voet

Wat een kroelkont 😊

Een paar uur later zat het drietal in de schemer onder de veranda met hun kopjes bij elkaar gestoken naar de grond te turen, en wederom liep ik naar ze toe om te zien wat ze nu weer uitspookten. Fay tikte tegen een piepklein kikkertje, er zat geen beweging in, ik pakte het voor de neus van de katten weg  en zag dat het niks mankeerde en gaf het zijn vrijheid terug in de vijver. En ook nu snuffelen de drie poezen beesten de grond af en kijken ook tussen de plantjes. Nope, nergens meer te vinden.