Sinterklaas is nog niet het land uit, of de kerstbomen worden al massaal aangeschaft en in huis gezet, lichtjes komen in de tuin, de schaatsten worden geslepen en moonboots aangeschaft; we hopen dat het dit jaar wel een koude en witte kerst gaat worden, en dan niet pas de dag na kerstmis, maar dagen er voor. De periode van diners en feestjes is aangebroken, slechte tijd om aan de lijn te denken, laat staan om er aan te doen.
Over een kleine 2 weken hebben we weer een kerstdiner van de zaak, en dit is voor mij sinds 3 jaar een emotioneel moment; over 2 weken is het alweer 4 jaar geleden dat ik met tumoren in mijn rug aan de kersttafel zat, tegenover een meneer met een tumor in zijn hoofd. Allebei waren we onwetend hiervan, het was gezellig aan tafel en we kletsten voluit over koetjes en kalfjes; ongeveer een week na dit etentje lagen we allebei in het ziekenhuis, en begonnen we ook allebei het nieuwe jaar met de eerste chemokuur al achter onze kiezen. Maar allebei hebben we de instelling gehad van "zo gemakkelijk komen ze niet van me af", en hadden regelmatig telefonisch contact om te checken hoe het ermee stond. Met de liefde en steun van familie en vrienden en de hulp van de medische wereld zijn we er allebei doorheen gekomen. En elk jaar is het een aangenaam weerzien van deze meneer en mij, hoe totaal verschillend we ook zijn, deze -letterlijk en figuurlijke- gemene deler is als een onzichtbare draad die ons verbindt.
Met een "daar zijn we weer" begroeting zien we bevestigt dat er weer een jaar van heerlijk leven is geweest; het leven is niet vanzelfsprekend en we zien het als een enorm cadeau dat we allebei een 2e kans hebben gekregen. Elk jaar wordt het afscheid na afloop van het diner even emotioneel als de begroeting van die avond, ‘zien we elkaar volgend jaar weer?’ is een gedachte die we niet uitspreken.
We nemen afscheid met een "tot volgend jaar hè!", een stevige omhelzing en ieder gaat huiswaarts, lichtelijk weemoedig, want niemand weet wat het nieuwe jaar ons gaat brengen, en meestal is dit maar gelukkig ook, want het zou de lust tot genieten misschien wel de kop in kunnen drukken. Veel weten maakt niet gelukkig.
Ik moet denken aan de spreuk die een psychologe eens vertelde:
Een mens lijdt dikwijls ’t meest
Door ’t lijden dat hij vreest
Doch dat nooit op komt dagen.
Zo heeft hij meer te dragen
Dan God te dragen geeft.
Door ’t lijden dat hij vreest
Doch dat nooit op komt dagen.
Zo heeft hij meer te dragen
Dan God te dragen geeft.
Het is al een hele oude spreuk: op deze website http://www.onzetaal.nl/ot/index.php vond ik w.s. het origineel:
Van Montaigne (1533-1592): "Qui craint de souffrir, il souffre déjà de ce qu’il craint" (‘Wie het lijden vreest, lijdt al door wat hij vreest’) (Essais, boek III, 13; geciteerd naar Guerlac, "Citations françaises", 1961, p. 23).
Wat een mooi en emotioneel stukje is dat.
Ik weet sinds gisteren dat dit een waar feit is.
Gisteren is namelijk mijn vriendin overleden en die wist een jaar terug ook niet dat de (K) ziekte weer terug zou komen.
Nu hoeft dit gelukkig niet bij iedere een maar bij haar was dit wel zo.
Geniet dus maar van ieder jaar die erbij komt.
Gr Marja
Wat een verhaal en zeg nou zelf het is hier toch wel heel erg gezellig en je bent nog lang niet klaar met je hobby. Dus lekker genieten van elk moment. Nog heel veel jaartjes er bij in goede gezondheid zullen we maar zeggen.
Toen je ziek was kende ik je nog niet. Maar sinds ik je af en toe ontmoet ben ik steeds gegrepen door je dynamisme en positieve kijk op de wereld. Houden zo !
4 jaren al?
Natuurlijk doen jij en die meneer er nog véééééél jaren bij!