Terug van een blokje om kwamen we de buren tegen die ook net terug kwamen met hun net aangeschafte puppy, een 7 weken oud bolletje wol, te schattig voor woorden. We stonden bij ons pad een hele tijd te praten, Jon en Arya kwamen op onze stemmen af, zagen het hondje en gelijk stonden hun rugharen rechtop. Ze schoten met dikke staarten in de Japanse kers en keken vanaf de takken boven onze hoofden naar beneden naar het zwarte balletje op pootjes die vrolijk kennis maakte met ons. Jon voelde zich dapper toen hij zag dat wij ook rustig bleven staan en het zwarte mormel was gaan zitten, en kwam er op veilige afstand bij liggen.

Hij zocht even oogcontact met mij, ja hoor, het is veilig.

Het hondje was moe van de wandeling en ging bovenop de schoen van mijn ventje liggen en deed zijn oogjes dicht. Aaah, wat lief ?

Arya ging aan de andere kant van het pad uit het zicht zitten, ze hoorde daar iets wat haar aandacht trok. Even later rende Jon naar de struikjes waar Arya stond, en hij dook er middenin, hevig piepend wist een muisje te ontsnappen, de katten kregen het beestje niet te pakken en verdween onder een andere struik. De geluiden van de muis en springende katten trok de aandacht van een voorbij lopende buurtkat die heel langzaam dichterbij kwam. Hij had geluk dat Zopje niet in de buurt was, anders was hij er niet zonder kleerscheuren vanaf gekomen, sprak zij trots.

Arya kreeg lucht van hem en probeerde hem weg te jagen, maar toen ging de kater achter haar aan en verdwenen ze gillend en grommend onder onze geparkeerde auto’s, Jon maakte voor de vorm een paar passen richting de oprit, maar je zag dat hij liever achter het muisje aanging dan zijn zusje te redden. Even later droop de kater af en liep Arya met een hele dikke staart de tuin in, met Jon in haar kielzog, het muisje was toch al verdwenen.