Vandaag was het een natte dag, en dan heb ik het niet over het weer.
Een vriendin kwam even om de koffie en vroeg zo hoe het ging, hoe ik het verwerkte en zo. Eerst sprak de nuchtere Shirley, alles goed op een rijtje uit een zettend, beredenerend en emotieknop stand op laag. Maar toen ik na een tijdje praten de beginperiode van ziek zijn allemaal weer beleefde, bv het verdriet van Perry toen hij aan de kinderen moest vertellen dat hun mama kanker had, brokkelde het muurtje af en kwamen de tranen. De koffieklets was dus heel therapeutisch, heel fijn ook ondanks de tranen.
De quilt van Tim is bv ook zo’n trigger, ik begon er aan toen ik net aan de chemo’s hing. Ik besefte me toen dat mocht ik dood gaan omdat de chemo niet zou aanslaan hij geen grote quilt voor op zijn bed zou hebben en zijn zusjes wel. Dus ben ik aan de quilt begonnen met stoere zwevende blokken. Deze quilt was gisteren op de bies na klaar en dat gaf aan de ene kant een heel fijn gevoel van voldoening -trots ook omdat-ie zo mooi is geworden- maar aan de andere kant was het een heel emotioneel moment. Als ik nu dood zou gaan heeft hij in ieder geval zijn eigen grote quilt door mij gemaakt, zoiets was de gedachte. Ik kan het verder niet goed uitleggen.
Tijdens de fitness had ik het hier over met de fysiotherapeut en opeens stond ik snikkend op de stepper, huilen en steppen tegelijkertijd is wel erg vermoeiend. De therapeut keek me meelevend aan, heel lief, maar ik zag in zijn ogen ook de vraag "Wat in vredesnaam is een quilt??"
Tranen zijn goed, het lucht op en het zorgt ervoor dat je er weer tegenaan kan (ik zie het als stoom aflaten van de hoge drukpan), maar voor mijn logisch nadenkend ikje horen tranen niet bij een stap vooruit naar genezen. En vandaag merkte ik dat ik ze onbewust steeds wegslikte en verstopte, me stoerder voordeed dan ik in het echt me voelde.
Zijn de makkelijker komende tranen een logisch gevolg van afgelopen ziekteperiode -het is immers niet niks wat ik heb meegemaakt en nog steeds aan het verwerken ben-, of is het een bijwerking van de Femoston, de hormonenpil die ik slik om weer terug een libido te krijgen en verlost te zijn van de gewrichtspijn. Op de bijsluiter stond neerslachtigheid als bijwerking, en ook: verhoging óf verlaging van het libido. Het kan hierbij dus vriezen of dooien 🙂
Gewoon een dikke, dikke knuffel zodat je weet dat je er nog altijd niet alleen voor staat …
van Yvonne
Hoi Meid, veel sterkte hoor, ik denk aan je!! Doe je best, maar huilen mag ook, is denk ik alleen maar goed voor je. Daarna zal je zien dat je je weer wat beter gaat voelen.
Groetjes, Marjolein.
xxx