Vanmiddag weer naar fitness, het was weer 1½ uur beulen. Ik had last van een zeurende kuit, de zenuw die aangetast was heeft zo zijn tijd nodig om te genezen en bij inspanning speelt het op. Wat ben ik blij dat er een deskundige bij is die me kan geruststellen dat wat ik voel normaal is in mijn situatie.

Maar het is niet constant afzien, tussen de onderdelen door kletsen en lachen we ook veel met elkaar. Zo ook vanmiddag, ik was net klaar met fietsen toen een lotgenote die nog bezig was op een langlaufapparaat me vertelde over de periode tijdens en na haar operatie, chemo’s en bestralingen. Toen ze over haar kinderen vertelde hoe zwaar zij het toen hadden rolden de tranen over haar wangen en begon ik ook mee te snotteren. Ik merk het bij iedereen; je hebt maar een klein zetje nodig om het verdriet opnieuw te beleven als je terug gaat denken over het verdriet van de familie. Dan voelt het weer heel vers aan.