Go Puk

De laatste paar avonden hoorden we vanuit de hal een klagelijk gemiauw van Puk die zijn zusje kwijt was, en Fay die lekker in de kamer tegen Sherlock aangeplakt rondjes liep huppelde dan even de kamer uit, het geroep van Puk stopte en Fay kwam dan weer de kamer binnen lopen. Donderdagavond laat hoorde ik Puk eten uit de bakjes in de keuken, alle kattenkopjes draaiden gelijk naar de keukendeur, maar Puk liet zich toen niet zien.
Tot gisteravond.

We zaten naar Two Guns te kijken, een heftige soms grappige actiefilm, toen DH opeens “Hé dag ventje”, riep en naar de keuken keek. Puk stond op de drempel, maar na de groet van mijn lief stoof hij weer weg. “Even niks zeggen of doen als hij zich weer laat zien”, zei ik, met mijn mobieltje alvast in de aanslag, en even later kwam er een fluisterende “psssst, kijk daar eens”, vanaf de bank. Van waar ik zat kon ik de drempel niet zien, maar via mijn mobieltje op het puntje van de armleuning steunend te kijken,  kreeg ik hem in beeld. Oooh

Het geluid van de tv vond hij minder eng dan onze stemmen, en terwijl wij ons niet bewogen, dus ook de volume van de tv niet iets zachter konden zetten, durfde hij steeds verder de kamer in te komen. Sherlock begroette hem kalm,

en Jon negeerde het spul door gewoon op de eetkamerstoel te blijven liggen. Af en toe hoorde ik een dramatisch gezucht uit die stoel komen wanneer Sherlock in de buurt speelde 😂

Wat is hij al groot geworden, groter dan Fay, maar dat is normaal. Hier knabbelen ze aan het kattengras, Sherlock probeert een speeltje of zo te pakken te krijgen dat naast de bloempot ligt. Zo grappig dat Puk richting keuken lopend stopt en kijkt wat er zich achter de glazen deur bevindt.

Toen ik naar bed ging zaten Puk en Fay weer onder ons bed, het licht ging uit en een getrippel van poezenpootjes over het zeil volgden. De rest van de nacht hoorde ik ze trappen op en af rennen, spelen onder ons bed, via de gordijnen klimmend de vensterbank op klauteren, en vlak voordat mijn wekker afging zat ik een donkere schaduw van de vensterbank naar het plafond gaan, klimmend via de arme gordijnen. Gelukkig houdt dit vanzelf op als ze groter worden.

Het wachten is op Puk die net als Fay ook overdag (‘s middags) de woonkamer in gaat lopen, het komt allemaal goed. We hebben ze 13 november geadopteerd, Puk heeft vijf weken moed verzameld, dapper manneke, en er zullen vast nog wel een paar weken overheen gaan voordat ze niet wegduiken als ze ons zien bewegen.

8 gedachten over “Go Puk

  1. Esther

    Wat mooi! Lieve Puk. Hij is zo’n schatje. Altijd veel meer bescheiden dan Fay’tje. Ik ben zo ontzettend blij en gelukkig dat ze het zo goed doen. De kleintjes hadden geen beter forever home kunnen krijgen dan bij jullie. Ik geniet van alle updates en filmpjes en mis ze nog iedere dag. Lilly niet…die mist ze als kiespijn🤣. Ze kan nu weer in alle rust Diva zijn. Knuffel voor alle katjes!😘

  2. Anne Marieke

    Wat zullen jullie inwendig gejuicht hebben. Dit is zo’n geweldig moment, als ze zich durven te laten zien.
    En wat is hij beeldschoon.
    Geniet maar fijn van je poezen-gezinnetje, en van de afleiding die het biedt.
    Groetjes,
    Anne Marieke

  3. Truus

    Zit helemaal te genieten van je poezenfilmpjes!
    Zo leuk om Fay en Puk te zien en hoe Puk al gegroeid is. Het zijn prachtige poezen!!
    groetjes, Truus uit Drenthe

  4. Rita

    Zo die PUK durft….wat weer een heerlijk blogje . Gelukkig dat jullie in deze lastige tijd zo kunnen genieten van het poezenspul.

Reacties zijn gesloten.