Witje had gisteren de pech dat ik tijdens het opruimen in de tuin de ijzeren kam terug vond, die ik speciaal voor zijn vachtje had gekocht bij de dierenwinkel. Hij heeft vaak last van klitten en omdat-ie zichzelf niet zo goed meer kan onderhouden moet ik ze er dan uitkammen. Het liep de laatste weken de spuigaten uit, zijn vacht was zo klitterig geworden (ik schaam me rot), hij deed zijn naam geen eer meer aan, omdat er ook zand e.d. in bleef hangen; hij werd met de dag grauwer.
Gistermiddag pakte ik hem op toen hij langsliep en ik ben er aan tafel goed voor gaan zitten, voorpootjes in de houtgreep en voorzichtig kammen maar. Het gegil en gejoel was niet misselijk, Suzanne vond het zielig en zei dat ik hem pijn deed, maar toen ik stopte om hem te aaien bleef hij gewoon doorgillen, dus dat was het echt niet. De plukken haar stopte ik in een plastik tasje, een verdwaalde teek werd door Suzanne verwijderd en Witje begon langzaam aan witter te worden, en kleiner. Zopje sloop heel laag bij de grond lopend langs, zijn oogjes hield hij strak op mij en mijn slachtoffer gericht, en toen hij voorbij ons was rende hij verder, de garage in. ☺
Na een half uur kammen en plukken was ik klaar, zat onder de haren, had veel krabben op mijn armen, en later zag ik dat ik ook een nagel in mijn borst had gekregen van hem; gelukkig sta ik stijf van de antibiotica, dus dat zal geen kwaad kunnen. Het plastik tasje zat propvol haren, maat voetbal en meer, en Perry pikte het later in; het brand zo lekker in het kacheltje buiten, maar die lucht! Witje sprong van schoot af en ging er gelijk bij liggen, hij had geen puf meer om naar de bank te lopen, laat staan om er op te springen, dus werd hij liefdevol door Perry opgepakt en op de bank gelegd, waar hij de rest van de middag is blijven liggen. Ik checkte regelmatig zijn pols, of hij nog leefde 🙁 was ik nu toch te ver gegaan.? Suzanne vroeg of we hem ook nog gingen wassen, ze verheugde zich daar al die tijd al op, maar ik was al lang blij dat hij er niet in was gebleven en zei dat we dit zondag misschien wel doen. Laat Witje maar eerst eens op krachten komen.
Zopje kwam vandaag al joelend aanlopen, met in zijn bek een pluk gras en een vette muis dat er levenloos tussen bungelde, duidelijk een mislukte ontsnappingspoging. Zop had er even flink werk aan om het gras opzij te trekken, en begon toen gelijk met het verorberen van het muisje, kopje eerst en dan is het een kwestie van goed kauwen en slikken. Ik keek al niet meer na de eerste hap, Perry wel, hoe gruwelijker hoe liever, en zo werd ik op de hoogte gehouden van de vorderingen van het ééngangenmenu van onze Zopper. In een mum van tijd was er niets meer over van het beestje, en ging Zopje zich toen uitgebreid wassen, om later nog aan te vallen op de voerbak in de garage, voor de lekkere trek.