Woensdag kreeg ik een nieuwsbrief van de bioscoop, en zag dat de film 'De Gelukkige Huisvrouw' speelde, en ik moest gelijk aan Evelien denken. Ze kwam vorige week thuis met het verhaal dat ze met haar vriendinnen naar een vreselijk akelig enge, beklemmende film was geweest, en dat ze er zo'n spijt van had gehad. Ik dacht dat het een Tarantino film was of zo, met achtervolgingen, complotten, onthoofdingen, doorboringen en darmen die overal in het rond vliegen, maar nee, ze was naar 'De gelukkige huisvrouw' geweest; een film die gaat over een vrouw die na de bevalling een zware postnatale depressie krijgt, met alle ellende van dien.
Evelien is gek op horror, griezel, thrillers en fictie, maar van deze film over de gelukkige huisvrouw was ze zo geschrokken, "wat een akelige, enge en beklemmende film is dat zeg", zei ze. Bij het uit de zaal lopen stond er alweer een rij wachtend om naar binnen te gaan, waaronder een hoogzwangere vrouw, en Evelien en haar vriendinnen hebben die vrouw over weten te halen naar een andere film te gaan: "Deze film wil je echt niet zien hoor, anders ga je de rest van je zwangerschap niet meer rustig slapen.", zeiden ze (of iets in dien trant). De vrouw ruilde haar kaartje om voor een andere film, zagen ze. Hoe het mogelijk is dat deze film als humoristisch en ironisch omschreven is, snapte ze niet, dit was in haar ogen juist heftige psychologische horror. De wetenschap dat het realistisch is, maakt deze film zo eng.
weet je, daarom heb ik nooit het boek willen lezen en de film wil ik helemaal nooit zien,…
keigoed van Evelien dat ze de Zwangeres adviseerde!
:o)
Postnatale depressie in deze mate is zeker geen pretje.
Nadeel van zo’n film is dat alle misère eindeloos aan elkaar geplakt zit…. =
Gelukkig dat veruit de meeste zwangerschappen en periodes erna ongecompliceerd verlopen…
Hoop dat Evelien en vriendinnen dit snel in de juiste proporties een plekje kunnen geven.
… dat het zo levensecht overkomt is wel een verdienste van Carice van Houten….
Ik vond het boek (al een paar jaar geleden gelezen) een beetje overtrokken. Ja, het kan gebeuren, maar van Royen beschreef het zodanig dat je wist, dat de situaties nogal uitvergroot waren en toch wel overtuigend. Voor een film nemen ze altijd de meest ingrijpende scenes, hier dus blijkbaar ook. Je hebt me wel nieuwsgierig gemaakt.
Heb het boek gelezen en dat was natuurlijk wel een béétje overdreven. Aan de andere kant vind ik het wel heel erg goed dat er nu ook eens aandacht is voor al die vrouwen die na de bevalling niet op een roze wolk bivakkeren. Het is toch nog steeds een taboe dat het ook heel erg tegen kan vallen en dat je zwaar depressief kan raken na de geboorte van je kind.
Boek niet gelezen, film niet gezien. Lijkt me heftig maar ik kan me ook vinden in Margeeth’s woorden : ’t is zeker niet altijd rozengeur en maneschijn bij de geboorte van een kind.
Eens kijken of ze hem hier ook spelen!
tsja, nu krijg ik eigenlijk wel zin om hem te zien. Gek hè. En ik houd dus juist niet van trillers en dat soort…
Ach iedereen zit weer anders in elkaar.
Groetjes, Merel