Gisteravond hadden we een etentje bij vrienden en helemaal opgedost gingen we er naar toe, eerst nog snel dvd’s weggebracht bij de videotheek en toen naar Zundert. De kinderen vonden het geweldig om weer eens alleen thuis te blijven, ze hadden al een film op het oog om te bekijken. Half uurtje rijden langs een beetje toeristische route want Perry dacht het beter te weten dan de navigatiedame ;-), maar gaf niks want we kwamen mooi op tijd. We hadden elkaar al lang niet meer gesproken (heel kort op een reunie een paar maanden geleden) en het was weer gezellig als vanouds. Terwijl hun zoonlief wat eetbaars toegeworpen kreeg -vond alles goed zolang hij maar achter zijn pc mocht blijven en ouders maakten dankbaar gebruik van deze on-line babysitter- en hun dochterlief bij vriendin bleef eten en logeren gingen wij in de keuken aan tafel. Houte cuisine werd op tafel getoverd en we zaten heerlijk te kletsen, lachen en eten tot we om half 1 naar de kamer gingen voor een afsluitend kopje koffie. Voor onze vrienden was het ws niet ter afsluiting maar ter opwarming -nachtbrakers als zij zijn- maar ik zat er om tien voor 1 duidelijk doorheen en was blij dat we nog geen 5 minuten na het zeggen van "zullen we gaan? ook in de auto zaten.
En een dorst vanmorgen, en nog steeds droge, branderige ogen, verdorie. De vermoeidheid die ik ook voelde kon toch niet meer van het quiltweekend zijn, niet leuk meer. Eerder deze week vond ik ook al dat ik soms dingen wat wazig zag. Tot ik naar mijn 4e glas water greep binnen 2 uur – ik drink mijn hele leven al makkelijk en graag veel water-, maar toen viel mijn muntje en ik denk helaas niet dat ik er ver naast zit als ik zeg dat mijn bloedsuikerwaarde ws veel te hoog zal zijn als ik morgenochtend (met plasje) me bij de huisarts meld.
De specialist gaat denk ik gelijk krijgen ("als je niet oppast met je gewicht ga je kans hebben op diabetes"), maar wat is dat moeilijk om gewicht te verliezen zonder er bang van te worden. Tuurlijk ben ik een kg verloren door sporten en normaal eten, en toen ik op de weegsschaal na 2 weken dit zag wist ik dat het goed was. Maar een week later en weer een onsje of zo minder werd ik bang en dit gevoel kreeg ik met gezond redeneren niet weg tot ik een paar dagen later weer gewichtstoename zag en opgelucht adem kon halen. Dus sport ik wel en eet ik normaal, plus een beetje extra lekkers om vooral niet meer af te vallen. Stom? ja, normaal? ook ja. ‘k ben ook maar een mens.
Dus toen ik begin van de middag deze (voorbarige?) diagnose voor mezelf had gesteld voelde ik me heel opgelucht, want er spookte al iets heel anders door mijn (en Perry’s) hoofd waarvoor ik morgen al bij de dokter had willen zitten. Van ‘opluchting’ hebben we heerlijk gesekst, midden op de dag :-)) een mens kan maar ergens opgewonden van raken.