Tim had het helemaal gehad met de vanzelfsprekendheid waarmee ik hem jaar na jaar gewoon opgaf voor drumles. De laatste 3 jaar had hij al regelmatig aangegeven het niet meer zo leuk te vinden, dat hij eraf wilde. Maar ik vond het zonde, hij kon zo lekker drummen en het was af en toe overduidelijk dat hij zich goed kon afreageren op een kwartiertje drummen als hij een baaldag had gehad. Dus dacht ik voor de zomervakantie dat hij het dit jaar wel weer zou doen, zuchtend maar niet te hard tegenstribbelend. Niet dus.

Hij werd zelfs een beetje boos op me en zei dat ik hem toch niet kon dwingen om te gaan. En daar had hij helemaal gelijk in en ik bood hem mijn excuses aan nadat ik inzag dat hij het  ook echt meende. Ik zei dat ik morgen naar de muziekschool zou gaan, kijken of ik het lesgeld dat naar ik meende voor komend jaar al betaald was terug kon krijgen.

Bij de muziekschool legde ik alles uit, dat ik eigenwijs als ik was toch weer mijn zoon had opgegeven zonder het aan hem te vragen en dat hij deze keer pertinent weigerde te komen. "Hij is al 14, dan kan ik hem moeilijk bij de oren nemen en naar drumles slepen." zei ik. Heel prettig  was dat de automatische incasso pas volgende week gebeurde en ze zou zijn naam gelijk van de lijst halen. Tim was opgelucht toen hij het hoorde en vond het ook niet zo erg dat ik hem vertelde dat we zijn Yamaha drumstel dan ook gelijk gingen verkopen. Het neemt nu ook alleen maar veel plek in beslag zonder een functie te hebben.Ik zou het doorgeven aan zijn drumleraar Kees; hij had misschien al een potentiële koper voor met nieuwe leerlingen dit jaar. "Mijn drumstel mogen ze kopen maar van mijn drumstokjes blijven ze af." zei hij  grijnzend. Ik denk dat die afgekloven stokjes ook niet op het verlanglijstje staan van een beginnende drummer.