Dat was het gisteren wel, kan je zo zeggen. Niet in de morgen hoor, die verliep rustig en de koffie smaakte weer, dus dat was ook wel prettig. In de middag naar het ziekenhuis, alwaar de foto en de ECG heel snel gemaakt waren. De functieassistente maakte de ECG en begon met uitleggen en toen snoerde ik haar de mond door te zeggen dat het principe me al duidelijk was omdat ik ze zelf ook vaak had moeten maken als IC-verpleegkundige. “Alleen toen moesten we de electrodes nog met een ballonnetje vacuum trekken om ze op de huis te laten vastzuigen” (nu gaat dat automatisch)en ja, die kende ze ook nog. “Die hebben we ook nog in het ziekenhuis, in een soort museum staan ze.”, zei ze lachend. Nou, zo oud ben ik dus!
Ik gooide een snelle blik op de 6 afleidingen-ECG en zag er zo snel geen afwijkingen op, maar ik ben er ook zo lang al uit dat ik ook echt niet meer wist waar precies naar te moeten kijken bij de vraagstelling decomp. cordis. Een langere P-Q tijd? Of een bredere Q-T? Al schiet je me lek. Ik wist enkel nog dat een ST elevatie op een infarct kon duiden, nou ja, ik stopte maar snel met kijken. Ik hoor het volgende week donderdag wel.

Ik voelde me toppie, nergens last van op een beetje moe zijn na, dus na een korte rust op bed meegegaan naar de supermarkt, het inpakmonster Evelien meegenomen natuurlijk. Heerlijk was dat zeg, voor het eerst sinds 5 of 6 weken weer in een winkel te lopen! Ik mocht niks doen, enkel aanwijzen. En ook met het uitladen op de band bij de kassa stond ik met mijn handen in mijn jaszakken toe te kijken. Perry vroeg toen “Gaat het Shirley?” waarop ik zei “Prima.” en toen keek een vrouw die zich bij een andere kassa ook uit de naad aan het werken was mij met een vernietigende blik aan, zo van “Lui mokkel”. Ze interpreteerde de vraag van Perry als eentje zijnde sarcastisch gesteld. LOL Lekker laten, wij wisten wel beter.

Maar toen we om half 7 weer thuis waren was ik wel moe, maar ook heel voldaan. Nog snel allemaal gegeten; ik een snel te bakken roerbakschotel uit Iglo pak en de rest van de familie frites met snacks van de fritesboer, op de terugweg snel nog gehaald. Ik was blij te kunnen liggen, en tegen dat ik naar bed ging had ik een knallende hoofdpijn.

Vanmorgen stond ik op met een pijnlijke hoektand boven (What the fuck?) en tegen 12 uur was mijn snot zo groen als gras (wat een onderwerp zeg) maar ik wist toen al hoe laat het was.
kaakholte ontsteking. Want bij nader onderzoek zat de pijn in de onderrand van de kaak en niet echt in de tand.

De huisartsenpost gebeld, alles uitgelegd en terwijl ik mijn temp. aan het opnemen was moest ik wachten op de huisarts die me terug zou bellen, zei de assistente. En zo geschiedde. Hij had een serieuze stem opgezet (ik ken hem en ook zijn vrouw, die op de bee zat waar ik af ben gegaan) en ik moest maar gelijk starten met anti-biotica en niet wachten tot ik koorts had, want ja, met die lage witte bloedlichamen momenteel bij mij moestenen we maar niets riskeren. Bij hoge koorts en overgeven moest ik wel weer aan de bel trekken. Perry is het kuurtje gelijk gaan ophalen. Maandag moet ik het wel aan de oncoloog vertellen, ik ben daar inmiddels vaste belklant tussen de kuren door.

En niet vergeten maandag ook de huisarts te bellen; hun antwoordapparaat was vandaag zo zacht ingesproken dat je het amper kon verstaan. Als je een beetje doof bent lijkt het net of er niks gezegd wordt. De vorige keer was het iets minder zacht, maar ook al niet normaal meer dat je het niet meer kon verstaan als er een kat zich achter de oren zat te krabben. En “Sssttt” zeggen tegen een kat heeft geen zin, die trekt zijn eigen plan. Hooguit kijkt hij je even heel beledigd aan, om dan weer door te gaan met krabben.

Witje na het nemen van een zandbadje, lekker in in het zonnetje nagenieten.