Mijn vader werd op 5 Sept 90 jaar, een mooie gelegenheid voor mijn zus om met haar man en deel van haar gezin naar Europa te komen, ze wonen al meer dan 30 jaar in Australië en waren hier twee jaar geleden ook op vakantie geweest, toen mijn ouders hun 60 jarig trouwfeest vierden. Eerst gingen ze naar Spanje op familie bezoek, en daarna kwamen ze naar Nederland. Ze hadden een huisje op de dijk bij mijn ouders te leen van vrienden, handig met 4 volwassenen en twee kleine kinderen om als basis te hebben, en ze zaten bijna dagelijks overdag bij mijn ouders.
Ella bij mijn vader en zwager.

Voor het eerste weekend van September was een huisje in Zeeland afgehuurd waar we ook weer allemaal samen konden zijn, overdag was het druk met alle familie, en ’s avonds was het een intiem clubje die bleef slapen. Op de eerste dag kwam ook de een na jongste dochter van mijn zus aan op het vliegveld, ze was samen met haar familie aangekomen in Spanje maar was niet gelijk meegekomen naar Hoek. Ze had een fietstrip geboekt met nog iets van 13 andere voor haar onbekende mensen, fietsend door de Pyreneeën van de ene kant van Spanje naar de andere kant; ze had hiervoor thuis flink getraind het afgelopen jaar of zo.

Ik had een grote bak met duplo mee naar het vakantiehuisje genomen, zodat de peuter zich kon vermaken zonder volwassenen, ze was er helemaal weg van. Toen ik eerder die week de duplo bak tevoorschijn haalde om na te kijken (checken op verdwaalde kleine lego steentjes), kwamen de herinneringen van vroeger weer naar boven, wat is dat toch een ideaal en tijdloos speelgoed voor kleine kinderen.
Het was een mooi huisje met een groot terras en een enorme tuin rondom met een grote vijver onderaan de dijk, en met hele mooie bomen

 (heeft iemand een idee hoe deze boom heet?) na vier jaar weet ik het: Europese Es
We troffen het met het weer, de voorspelde regen bleef op een paar druppels na uit, en iedereen was buiten terwijl mijn zus en zwager voor het eten zorgden:
heerlijke gebakken vis, zalige krieltjes en een lekkere salade. Er stond helaas erg veel wind, de tuintafels werden naar binnen gehaald zodat er binnen gegeten kon worden, anders waaide het eten van het bord. In mijn geval zou het niet zo erg zijn geweest, nu moest ik naar buiten lopen om de rups die zich achter een blaadje sla had verstopt vrij te laten.

Uiteraard controleerde ik hierna wel even de rest van de sla op mijn bord voordat ik verder at. De salade was hierna niet meer zo in trek bij de familie, gek hoor.
Zondag waren alle kleinkinderen van mijn ouders aanwezig, hier staan de nichtjes te kwijlen bij de baby in Suzanne’s armen.

Het was fijn om iedereen weer te zien.
Donderdag voor vertrek naar huis kwamen de Aussies tegen de middag bij ons op bezoek. Ze kregen een typisch Nederlandse traktatie voorgeschoteld, poffertjes, een schot in de roos bij iedereen,

lekker toch?

We zijn daarna in de tuin gaan zitten, badje voor de kleinste, drankjes voor de rest, en opeens was het tijd om afscheid te nemen, zucht, tot over een paar jaar!